Final ConflictAlbum

De Britse neo-prog formatie Final Conflict blijft een beetje het ondergeschoven kindje in ons genre. Het is maar al te vaak ‘net niet’ met deze band. Ze konden net niet mee liften op het succes van SI Music en ze konden net niet aanhaken bij generatie genoten als Landmarq, Jadis en IQ. Daarbij hebben hun meeste albums het ‘net niet’. Uitzondering op dit alles is het album “Stand Up” uit 1997. Dat was een voltreffer van jewelste. Met dat album in gedachten halen de andere albums het simpelweg net niet.

Toch wil ik wel een lans breken voor dit viertal. Ze maken ongecompliceerde neo-prog die je zo mee terug neemt naar het begin van de jaren ’90. Daarbij blijven ze bijzonder trouw aan hun eigen sound. Deze “The Rise Of The Artisan” is het tweede deel van een trilogie. Het eerste deel “Return Of The Artisan” kwam in 2012 uit. Mijn gewaardeerde oud-collega Hans Ravensbergen werd niet warm of koud van dat album.

Op deze nieuwe schijf gaat het viertal rustig verder met waar het is gebleven. Opener Rise Of The Artisan is meteen een van deze beste tracks. Het laat bij vlagen horen dat deze band uitstekende neo-prog kan maken. Door het uptempo karakter zit er lekker de vaart in en de tempowisselingen zijn erg goed. Zowel de gitaar- als toetsensolo’s zijn zalig. Alleen de fade-out aan het einde is erg laf. Die fade-out komt vaker op het album voor. Dat kon toch wel anders opgelost worden mannen?

Life#1 is ook uptempo en heeft een fijne toetsensolo. De teksten zijn alleen net iets te moralistisch en het gesproken deel legt alles er net iets te dik op. Stop And Stare doet wel wat aan Martigan denken. Vooral de intro is hier erg sterk. Beide zangers beschikken over een prima stem. Soms wat bijtend maar zeker ook warm. De overgangen zijn hier niet allemaal even subtiel en doen wat geforceerd aan.

Naarmate je verder luistert valt op dat alles wel behoorlijk op elkaar lijkt. Individueel bezien heeft elk nummer voldoende ingrediënten om te genieten, maar samen wordt het wel een beetje een eenheidsworst. Het album duurt een uur, maar het voelt twintig minuten langer. “The Rise Of The Artisan” vind ik beter dan zijn voorganger, maar beklijft verder niet.