Fish

Muziekcentrum Enschede

Locatie
Muziekcentrum Enschede
Fish: zang

Robin Boult: gitaar
Gavin Griffiths: drums
Elisabeth Troy Antwi: achtergrondzang
Mickey Simmonds: toetsen
Steve Vantsis: basgitaar
Credo
Big Wedge
Long Cold Day
Slàinte Mhath
The High Wood:
a. High Wood
b. Crucifix Corner
c. The Gathering
d. Thirste Alley
e. The Leaving
Just Good Friends
Arc Of The Curve
Dark Star
Wavery Steps
Raw Meat

Toegift
A Gentleman's Excuse Me
Fugazi
The Company

Toen ik Fish in 2020 sprak voor Progwereld naar aanleiding van zijn laatste album “Weltschmerz” had hij het al over zijn afscheidstournee. Nu is het dan eindelijk zo ver: Fish doet in het najaar van 2024 het vasteland van Europa aan en in het begin van 2025 is het Verenigd Koninkrijk aan de beurt. Fish is in Nederland nog heel populair. De concerten waren in een mum van tijd uitverkocht, en de extra concerten die volgden ook.

Op vrijdag 5 september stond de Schot in het Muziekcentrum te Enschede. Als tweede datum van zijn tour, na de start in Luxemburg. Fish kan natuurlijk terugkijken op een lange carrière. Daarom heeft hij twee sets die hij afwisselend speelt. In Enschede bracht de boomlange Schot met zijn ervaren band set twee ten gehore. En het moet gezegd worden: dat deed hij met verve.

Fish was een stuk beter in vorm dan de vorige keer dat ik hem zag, zo’n drie jaar geleden in Groningen. Zijn stem was nu in orde en de band speelde meer dan naar behoren. Met Mickey Simmonds als toetsenist weer in de gelederen is het sowieso genieten. De set was bovendien behoorlijk intens en symfonisch. Fish maakte er niet een feestje van met een ‘greatest hits show’ met vooral Marillion nummers. Nee, de nadruk lag op zijn solocarrière en ruim twee uur gaf Fish alles wat hij had.

Fish trapte af met twee energieke nummers, Credo van “Internal Exile” en Big Wedge van “Vigil In A WIlderness of Mirrors”. Daarna was het de beurt aan Long Cold Day van “Fellini Days”. In de perceptie van Fish een van de zovele nummers die gaan over misgelopen relaties. Een overtuigende song van een bijna vergeten album. Uiteraard vergat Fish zijn Marillion-roots niet. Met een fijne uitvoering van Slàinte Mhath deed hij zichtbaar veel mensen een plezier. Ik vind het zelf te prijzen dat Fish met name songs van soloplaten speelde. Tijdens de vorige tournees lag behoorlijk de nadruk op werk van Marillion. In mijn ogen moest Fish oppassen niet een ‘coverartiest’ te worden van zijn eigen werk. Met dit optreden neemt hij in elk geval revanche op deze gedachte.

In het middelpunt van dit optreden stond The High Wood van “A Feast of Consequences”. Dit is een epic over de ervaringen van zijn grootvaders in de Eerste Wereldoorlog. Ik vind het moedig dat Fish dit nummer van ruim 25 minuten ten gehore bracht. Het is echte luistermuziek. Fish en band brachten The High Wood zeer overtuigend. De visuals ondersteunden het verhaal dat Fish met deze epic vertelt. Het is zwaar symfonisch, intens en donker. Het heerlijke Thirste Alley laat een Fish horen die ik graag hoor: overtuigend, bijtend, symfonisch.

Met de ballad Just Good Friends wordt het even iets lichter. Dit nummer werd ooit als duet ingezongen met Sam Brown, en nu mocht Elisabeth Troy Antwi deze rol vertolken. Zij deed dat uitstekend. Daarna werden twee nummers van “13th Star” gespeeld. Voorwaar, zeker niet Fish zijn meest vrolijke album. Arc of the Curve en met name Dark Star waren een genot om naar te luisteren. Het donkere, melancholieke en symfonische Dark Star was naar mijn bescheiden mening een van de hoogtepunten van dit concert.

Fish bracht daarna Wavery Steps van “Weltschmerz” en dat is wellicht too much. Weer bijna een kwartier oorlogsdramatiek, hoe goed het nummer ook wordt gebracht. Ik vind het bovendien zelf zeker niet het sterkste nummer van zijn laatste plaat. Ik denk dat een song als Grace of God beter had gepast. Ik mis zelf ook songs van “Sunsets on Empire”. Maar goed, iedereen die Fish een warm hart toedraagt zal wel met een andere setlist komen. De reguliere set wordt gesloten met het zeer fraaie Raw Meat van “Suits”. Hoewel mij destijds het album wat tegenviel, is en blijft dit nummer een van de hoogtepunten van Fish’ omvangrijke repertoire.

Na een ultra korte pauze bracht Fish samen met Simmonds het iconische A Gentleman’s Excuse Me, luid meegezongen door het publiek. Daarna kwam een fantastische uitvoering van Fugazi. Kippenvel, ja, alleen maar kippenvel. Als besluit bracht Fish met The Company zijn lijflied en kwam er een einde aan twee uur en een kwartier Fish.

Waar ik een paar jaar geleden dacht: Fish is echt aan zijn pensioen toe, het is wel goed zo, heeft Fish met dit concert laten zien nog steeds een overtuigende performer te zijn die bovendien kan putten uit een rijk gevuld oeuvre. Meer dan een waardig slotakkoord.

Send this to a friend