Fish On FridayAlbum

Tien jaar geleden waren daar de Vlaamse heren Frank van Bogaert en William Beckers die onder de naam Fish On Friday het heerlijke debuut “Shoot The Moon” uitbrachten. Hun pakkende symfonische pop wist mij direct in te pakken. Nu is daar het vijfde album en is de band al lange tijd uitgebreid met Nick Beggs, Marty Townsend en Marcus Vermaere. William Beckers, die op “Quiet Life” nog maar kleine inbreng had, maakt geen deel meer uit van het gezelschap.

In tien jaar is er veel gelijk gebleven. De basis is nog altijd sterke popsongs overgoten met een symfonisch sausje. De sfeer is ruimtelijk, warm en bij vlagen wat dromerig van aard. De productie is zoals altijd ‘spot on’ en het artwork bijzonder stijlvol.

Toch zijn er met dit album ook zaken veranderd. Zo stapt de band over op de titel FOF en wordt zo de naam Fish On Friday onder het tapijt geschoven. Daar waar Frank van Bogaert eerst de demo’s helemaal uitwerkte en dan naar de band stuurde, zette hij zijn bandleden nu eerder aan het werk. Het heeft geleid tot een iets meer avontuurlijk geluid dat het geheel erg goed doet. Het bas- en Chapmanstick werk van Nick Beggs heeft een meer prominente plek in de mix gekregen en dat geeft de muziek wat meer groove.

Op dit album heeft de muziek een meer progressieve insteek gekregen. Neem Murderous Highland Highway dat mede door het slepende gitaarwerk van Marty Townsend en stuwend basspel van Nick Beggs geweldig uit de verf komt. Het titelnummer is zo’n typische Fish On Friday song met sterke zanglijnen, twee dames op achtergrondzang en pakkend toetsenspel.

Een van de mooiste songs is Letting Go Of You. Het heeft een mooie opbouw en Theo Travis (onder andere Steve Hackett, No-Man) speelt er saxofoon en klarinet. Maar het is vooral de zang van Lula Beggs (yep, de dochter van) die indruk maakt. Ook in We’ve Come Undone heeft ze een prominente rol. Dit nummer heeft een pakkend refrein en is lekker toetsengedomineerd. Als je er op gaat letten dan hebben de toetsen van Frank van Bogaert een grotere rol in de muziek gekregen. Ook dit draagt bij aan het feit dat “Black Rain” hun meest symfonische plaat tot nu toe is.

We Choose To Be Happy is mijn net iets te aanstekelijk en het refrein iets te simplistisch. Het doet in de verte aan Permanating van Steven Wilson denken. Ook Trapped In Heaven blijft niet echt hangen en klink net iets te veilig. Maar met het pareltje Diamonds wordt het album geweldig afgesloten. Ook hier is Lula Beggs weer te horen. Wat een prachtige stem heeft deze dame!

Het is altijd lastig om albums met elkaar te vergelijken, maar in mijn ogen is “Black Rain” hun beste album tot nu toe. Dat zit hem dus in het meer progressieve geluid. Dat smaakt naar meer. En geef Lula Beggs een vaste rol in de band. Op de naar de volgende tien jaar FOF!