FjordsAlbum

Ben Sizer kennen we bij Progwereld sinds een paar jaar. Sizer is een onvervalste black metalist die solo opereert onder de naam Arx Atrata, maar voor en tijdens het opstarten van dat project heeft hij ook in de band Twilight’s Embrace gespeeld. Sinds 2019 maakt Sizer nu ook deel uit van een nieuwe band, genaamd Fjords.

In het laatste verslag van Ben Sizer was ik resoluut, de muziek die Sizer maakt onder de naam Arx Atrata was bij de laatste uitgave, “The Path Untravelled”, te stevig voor een site als Progwereld. Als liefhebber van de hardere progmetal binnen onze redactie moet ik de randen van extremen binnen de Progwereld grenzen streng bewaken, voor dat type muziek zijn andere websites veel geschikter u daarover te informeren.

“Onirica” balanceert ook op die subjectieve grens, maar we hebben het hier toch over een metal stroming die velen onder ons kunnen waarderen. Vooropgesteld, heb je een hekel aan grunts dan is deze schijf niet geschikt voor jou, ondanks dat er genoeg ‘cleane vocals’ binnen de tracks te vinden zijn. Hoe dan ook zijn de grunts meer leidend in de composities dan normale zang. Deze muziek van Fjords zal de liefhebber van Opeth, Swallow The Sun, Katatonia, Heretoir, Insomnium en Agalloch zeer zeker bekoren.

Het is natuurlijk niet alleen Sizer die dit album heeft gemaakt, de basis van de band wordt verder gevormd door gitarist Jack Thorp, zanger Dav Carroll, bassist Dan Bird en drummer John Watt. De band is afkomstig uit Nottingham (VK) en bestaat sinds eind 2016. Begin 2017 bracht de band een debuutsingle uit, waarin ze de stijl van de muziek en het debuutalbum aankondigden.

De muziek van Flords is rijk melodieus te noemen en heeft fascinerende eigenschappen. We krijgen progressieve gitaar riffs voorgeschoteld waarin regelmatig gevarieerd wordt. Tempowisselingen en tegendraadse ritmes, overigens niet te verwarren met djent structuren, zorgen ervoor dat vooral gitaarliefhebbers op hun wenken bediend worden. Die variërende gitaren (inclusief basgitaar) zorgen voor een melodieus en donker (doom) effect en eerlijk is eerlijk, aan het einde van de cd ben je toe aan andersoortige muziek. Het is vooral de intensiteit van de muziek die het album een tikje vermoeiend maakt.

Diepe grunts maar ook een meeslepende, ietwat treurige cleane zang kenmerkt het geluid van zanger Dav Carroll. Vooral in het acht minuten durende Prometheus is de man weergaloos. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele band.  Het zijn de meeslepende gitaarpartijen waar vooral een band als Agalloch in is te vinden en qua sfeer de droefgeestigheid van Katatonia. Prometheus is dan ook een prachtig nummer én het paradepaardje van de cd, vergeet vooral niet de onderstaande video te raadplegen. Unbound laat je daarna met behulp van meanderende gitaren en elektronica weer langzaam bijkomen. Wat een heerlijke trip!

Voor een debuutalbum is “Onirica” een mooie en solide start. Er blijft genoeg ruimte voor de band om in de toekomst nog mooiere dingen neer te zetten dan deze eersteling. Een onbescheiden suggestie van mijn kant binnen de muziek van Fjords is iets minder grunts en wat meer cleane vocals, dat kan op een warme omhelzing van mijn kant rekenen. Wellicht nog iets meer verdieping in het melodieuze gedeelte van de muziek en ik ben fan voor het leven!