FlagshipAlbum

Schreef ik enige tijd geleden nog een column over de latente progger, hier zijn er dan twee. Zanger Cristian Rivel en toetsenist Linus Kåse, beiden van de metalband Narnia, besloten om in 2002 samen een band in het leven te roepen die uitdrukking kon geven aan hun voorliefde voor de melodieuze symfo zoals die eind jaren ’70 te horen was bij groepen als Kansas, Styx, Queen en The Buggles. Eerst nog onder de naam Windy City maar later onder de welluidende naam Flagship, werkte dit duo aan het materiaal voor deze spetterende debuut-cd die de toepasselijke titel “Maiden Voyage” heeft meegekregen. Het zal niemand verbazen denk ik dat deze creatieve belofte uit Zweden komt, want als een band veelbelovend is kun je er bijna vergif op innemen dat hij uit het hoge noorden komt, nietwaar A.C.T, Brother Ape en Carptree?

Om één en ander tot resultaat te laten leiden hebben Rivel en Kåse een beroep gedaan op enkele muzikanten die evenals de heren zelf over niet misselijke kwaliteiten beschikken. Desondanks willen beide heren dat Flagship beschouwd wordt als een duo en gezien hun nadrukkelijke rol in het geheel (Kåse is tevens producer van de cd) zullen weinigen daar een punt van maken. Rivel heeft een zeer prettige stem die menigeen zal aanspreken. Zijn hoge zang klinkt overtuigend en allesbehalve benepen of muizerig. Wat deze lieftallige knaagdiertjes betreft: de Amerikaanse neurobiologen Holy en Guo hebben ontdekt dat de mannelijke muis tijdens de balts het hoogste lied zingt. Dit is echter van zo’n hoge frequentie dat het onhoorbaar is voor de mens. Gelukkig is Rivel geen muis en er valt dan ook volop te genieten van zijn volle Styx-achtige vocalen.

Regelmatig wordt hij met achtergrondzang van co-producer Per Hallman ondersteund. Het effect is heerlijk bombastisch zoals in The Throne waar het wemelt van de massale oplosakkoorden. Dit soort akkoorden, die de spanning eerst opbouwen en vervolgens weer inlossen, komen veelvuldig op het album voor waardoor de muziek vrij voorspelbaar is. Tel daarbij op dat dit vlaggenschip koerst over bekende wateren en bemerk dat dit niet echt een avontuurlijke rondreis is geworden. Enerverend daarentegen is hij absoluut, vooral als toetsenist Kåse het op zijn heupen krijgt en dat is nogal eens, zoniet constant. Hij houdt de afwisseling er goed in door tussen de massale klanken heen te laveren met o.a. sprankelende piano, lekker orgelspel en flitsende synthsolo’s, maar zeer zeker ook met zijn perfecte vioolsamples. Direct al in de intro van Heart Is The Center, het openingsnummer van “Maiden Voyage”, wordt de Kansasfan aan het denken gezet met de vertwijfelende vraag welk Kansasnummer hier gecoverd wordt. Het luchtige Styxbriesje en het vlotte Kayaktempo verderop in dit nummer maken echter onmiskenbaar duidelijk dat dit schip uit eigen werf komt. Sterke nummers als You Are en The Throne laten de boel niet ‘Titanic-en’. Niet alleen blijkt het Zweedse vlaggenschip hiermee zeer zeewaardig, tevens weet de bemanning van wanten.

Gitarist Carljohann Grimmark, die ook in Narnia speelt, biedt lekkere powerchords en komt met zijn melodieuze partijtjes dan weer wel en dan weer net niet aan de oppervlakte. Hij moet dan ook meestal buigen voor het nadrukkelijke toetsenspel van Kåse. Maar dat is geen straf. Hij is sterk op dreef in het gedragen tussenstuk van het ietwat gelikte (lees: commerciële) Hold On To Your Dream. Ook drummer Mick Nordström steelt hier de show met enkele fabeltastische breaks voorafgaand aan het wel veel herhaalde refrein. Nordström weet de uit Bright Eye Brison afkomstige bassist Kristofer Eng aan z’n zij. Samen peddelen ze heerlijk door de jaren ’70 productie van Kåse heen die gelukkig het drumgeluid tamelijk naturel heeft gehouden. Er is immers al genoeg bombast.

Het lekkere van dit schijfje is dat alles zo kundig is gespeeld. Neem even de gitaar en synth van Windy City en ga uit je dak. De originaliteit mag dan wel laag zijn, op “Maiden Voyage” houdt men moeiteloos het hoofd boven water. Het klapstuk echter komt met het zesde en tevens laatste nummer. Flagship brengt een prachtige versie van de Kerry Livgren song Ground Zero, hetgeen oorspronkelijk op diens soloalbum “Seeds Of Change” uit 1980 staat en weet je wat? De blonde Kansas gigant vervult hier in deze versie een geweldige gastrol. Oké?

Dick van der Heijde