FocusAlbum

In 1969 richtte fluitist en toetsenist Thijs van Leer het Thijs van Leer Trio op. Dat begeleidde onder andere de Nederlandse shows van de musical “Hair”. Van Leer ging op zoek naar een gitarist en het lukte hem om Jan Akkerman los te peuteren bij Brainbox. Daarop werd de bandnaam gewijzigd in Focus. De band kon een elpee opnemen, maar na de opnamen duurde het maanden voordat “Focus Plays Focus” uitkwam. Op de hoes stond een tikfout, waarop de resterende voorraad werd teruggenomen. De elpee kwam opnieuw uit onder de naam “In And Out Of Focus”.  Jan Akkerman had intussen het nummer House of the King geschreven, dat aan de nieuwe versie werd toegevoegd. Hans Cleuver (drums en zang), Martijn Dresden (basgitaar, trompet en zang) en Wouter Möller (cello) completeerden de band.

Focus (Vocal) betekent een rustige start met wat zijige zang, Van Leer laat zijn orgel zachtjes ronken. Akkermans  spel is ook subtiel te noemen. De eindeloze herhaling van een paar akkoorden zetten me op het verkeerde been. Ik dacht echt dat de plaat bleef steken! Het instrumentale begin van Black Beauty belooft nog iets, maar de zang is vreselijk. In dit super simpele popliedje is de samenzang nog erger en een trompetsolo kan het nummer niet redden. Van hetzelfde laken een pak is Sugar Island. Met name het in koor gezongen dabadabadab is een pijniging van het oor. Wel dienen zich de eerste tekenen van het échte Focus aan. Van Leer hanteert de dwarsfluit, een beetje fel ook wel, en we kunnen de eerste solo van Akkerman noteren.

Op Anonymus komt Focus dan eindelijk tot leven. Dit langere nummer, gelukkig zonder zang, brengt de kwaliteiten van Van Leer op dwarsfluit aan het licht. In dit heerlijke rocknummer met jazzinvloeden soleert hij, zoals we hem later zullen leren kennen. Na een piano-intermezzo krijgt Dresden vijftig seconden (!) om zijn basskills  te laten horen, alvorens Akkerman ongrijpbaar losgaat. Drummer Cleuver kan dan niet achterblijven. Het korte House of the King zou uitgroeien tot een van de klassiekers van Focus. Na een middeleeuws aandoend begin met veel dwarsfluit, leidt akoestisch gitaarspel het uit duizenden te herkennen fluitwijsje van Van Leer in. Akkermans gitaarsolo is ook smullen geblazen.

Uiterst dromerig verloopt Happy Nightmare (Mescaline). Van de melodie val je wederom niet ondersteboven, het groovy ritme doet nog wel iets en het puntige slaggitaarspel van Akkerman spreekt wel tot de verbeelding. Why Dream is eigenlijk weer een draak van een nummer, met de inmiddels bekende zangpartijen. Op een bedje van orgel geeft Akkerman een lange, onnavolgbare solo ten beste, die bijna misplaatst is in dit nummer. Jammer van de fade out.

Met Focus (Instrumental) krijgen we het tweede progstuk voorgeschoteld. En dat is prachtig. Focus zoals we ze willen horen. Bijna tien minuten tempo- en sfeerwisselingen, een fraaie melodie en Jan Akkerman in topvorm. Hij soleert dat het een lust heeft en Van Leer laat zich op dwarsfluit evenmin onbetuigd. Veel dynamiek ook, naast de rustige passages, met een puntig bassende Dresden.

Focus is begonnen.  Een wisselvallige start, met matige zangstukken en instrumentaal werk dat juist de klasse van deze band verraadt. Dat Focus zou uitgroeien tot de band van internationale allure weten we dan uiteraard nog niet.