For All We KnowAlbum

Vier jaar lang heeft Ruud Jolie aan zijn geesteskind “For All We Know” gewerkt en daarbij de regie volledig in eigen hand gehouden. Tijdens het toeren met broodheer Within Temptation, Aqua de Annique, Damien Wilson en Maiden United deed hij ervaringen en inspiratie op, welk hij bundelde in dit gelijknamige album. In deze tijd leerde hij via Ayreon’s 01011001 ook de zanger van dit project kennen; Jermain van der Bogt, alias Wudstik. En die blijkt naast het prima instrumentele gedeelte essentieel te zijn voor het project.

Zingen kan Wudstik, daar ben ik inmiddels volledig van overtuigd. Hij is in staat om zijn stem volledig aan te passen aan het karakter van de nummers, waardoor de muziek een enorme boost krijgt. Tijdens de eerste luisterbeurt twijfel ik bij  elk nummer of dezelfde zanger aan het werk is en grijp daarom regelmatig naar de credits van het album. Zelfs in de luisterbeurten daarna ontstaan er vaak nog twijfels maar ook verbazing over de diversiteit die Wudstik weet te brengen met zijn stem. Opmerkelijk genoeg is Wudstik in beginsel ook nog eens rapper, hoewel hij in het verleden dikwijls aan metal gerelateerde acts heeft gesnuffeld. Veelzijdige man dus en een mooi talent voor de toekomst, hopelijk vinden we hem vaker in dit genre.

Wat vooral opvalt, is de gevarieerdheid van het album en dan niet alleen door het vocale gedeelte. Ook de muziek laat een mooie diversiteit horen, waarin raakvlakken met progressieve rock, metal en ambient te vinden zijn. Je zou verwachten dat gitarist Jolie vooral zijn instrument laat excelleren, maar dat is allesbehalve zo. Nergens kan ik hem betrappen op egotripperij al is zijn aandeel op het gebied van de snaren natuurlijk groot. Ook daar weet hij een mooie diversiteit te creëren met onder andere de elektrische, akoestische en mandoline gitaar. Er zijn momenten die doen denken aan Porcupine Tree, Pain of Salvation en op gitaargebied aan de sound van Arjen Lucassen, hoewel Jolie daar ferm afstand van doet in zijn interview met Progwereld.

Natuurlijk doet Jolie beroep op zijn maatjes in de muziekwereld. Het canon Keep Breathing wordt namelijk gezongen door niet minder dan Daniël Gildenlöw, Sharon den Adel, Damien Wilson, Ruud Houweling en Anke Derks. Niet zomaar een cast en dat betaald zich ook gelijk uit. Het is werkelijk een beeldschoon en ijzingwekkend nummer en voor mijn smaak veel te kort. In de zelfde ambiance is er dan ook nog het semi akoestische Save Us… wat eveneens betoverend goed is en je in een gelukzalige sfeer brengt, hoewel we hier weer terug vallen in de schoot van de band. Ook niet geheel onbeduidend is de bijdrage van Jolie’s vriend Richie Faulkner van de Lauren Harris Band, die een mooie gitaarpartij speelt op Busy Being Somebody Else.

Down On My Knees is met ruim negen minuten het langste nummer van het album en kent exact tot aan de helft van de track een toegankelijk rock karakter. Pas daarna, in de tweede helft krijgt het nummer een progressief karakter, waar harde passages worden afgewisseld met rustige stukken en een mooie gitaarsolo van Jolie. Een nummer waar elke keer opnieuw weer wat valt te ontdekken. Een nummer wat  doet denken aan Porcupine Tree is When Angels Refuse to Fly en in mindere mate I lost Myself Today.  De laatste niet geheel vreemd aangezien John Wesley de leadgitaar op het nummer hanteert. Overige extreme of de meer commerciële metal waarmee Within Temptation momenteel pronkt, zal je op dit album niet vinden, echte excessen zijn namelijk uitgesloten waardoor een mooie balans ontstaat. Het album is eveneens vakkundig geproduceerd door Tom Sikkers.

Ik denk dat we hier een kroonjuweel in handen hebben. Dit is een album wat gelijk aanspreekt en naarmate de draaibeurten passeren alleen maar groeit. Liefhebbers van Procupine Tree gaan dit zeker waarderen, hoewel we die invloed ook niet moeten gaan overdrijven. Een conclusie aan het einde van de rit zou kunnen zijn dat net even een stukje eigen identiteit ontbreekt maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met een portie vakmanschap en mooie variëteit in stijl. Jolie is in staat een eigentijds, spannend en progressief album neer te zetten en moet wat mij betreft plechtig beloven dat hij deze succesformule niet laat ondersneeuwen door werkzaamheden bij Within Temptation. Dat zou namelijk betekenen dat hij zijn talent verkwanselt. En dat is wel het laatste wat mag gebeuren.

Ruard Veltmaat