FramauroAlbum

Toen ik dit album een paar keer beluisterd had, kwam er een mooie zin bij mij naar boven: “Je kunt Ryszard Kramarski wel uit Millenium halen, maar Millenium niet uit Ryszard Kramarski”…

De overeenkomsten met Ryszard’s andere band zijn namelijk legio. Maar toen ik in de historie van deze band dook, werd het snel duidelijk dat die mooie zin niet klopte. Framauro werd in 1996 door Ryszard Kramarski opgericht. Twee neven van hem sloten zich aan. Het eerste album, “Etermedia”, verscheen in 1998 en werd vergeleken met de muziek van Collage. Een jaar later werd de band omgedoopt tot… Millenium.

24 jaar na die eersteling komt Kramarski nu met een tweede album. De neven maken geen onderdeel meer uit van de line-up. Bassist Krzysztof Wyrwa is zijn collega bij Millenium en gitarist Marcin Kruczek maakte eerder diepe indruk bij Moorise. Hij reeg op “Soul’s Inner Pendulum” al de ene naar de andere schitterende solo aan elkaar.

De gelijkenissen met Millenium zijn legio: pakkende refreinen en melodieën en sterke instrumentale passages. Niet zo goed als “The Web” en “The Sin”, maar het houdt je wel 47 minuten geboeid. De zang wordt door Ryszard Kramarski verzorgd en dat doet hij prima. Hij heeft een mooie stem die uitstekend staande blijft. Alleen zijn uitspraak van het Engels is niet altijd even best. Zo noemt hij in het hoogst originele Records From My Shelf alle artiesten op die voor hem belangrijk zijn, maar een derde versta ik niet.

Het album opent sterk met My World Is Ending. Een nummer dat naadloos op een nieuw Millenium album had kunnen staan. De pakkende melodie en het sterke refrein nestelt zich direct in je hoofd en gaat daar voorlopig niet meer uit. De gedubbelde zang in het refrein is een door Millenium beproefde methode die ook hier zeer effectief is. De slepende gitaarsolo is de bekende, maar heerlijke, kers op de taart.

In dezelfde stijl verloopt Living In The Shadow Of The Death. Het subtiele toetsenspel van Ryszard Kramarski zorgt voor een mooie inkleding en gitarist Marcin Kruczek maakt wederom indruk met zijn melodieuze gitaarsolo.

Het heeft geen zin om meer nummers uit te lichten, omdat ze allemaal even sterk zijn en allemaal zo op een Millenium album hadden kunnen staan. Maar dit album heeft in tegenstelling tot Millenium niet Lukasz Gall als zanger. En die is echt beter. Daarbij zijn de composities bij Millenium nog een stukje sterker. Maar hé, ik geniet hier net zoveel van. Verplichte kost voor Millenium fans en neo-prog liefhebbers in het algemeen.