MilleniumAlbum

Het Poolse Millenium draait al weer twintig jaar mee in de neo-prog. Ik zag de naam de afgelopen jaren regelmatig voorbij komen en heb de recensies gelezen die meerdere (oud)collega’s er over schreven. En toch had ik zelf nog nooit één noot muziek van de band gehoord. En dat terwijl ik toch altijd wel een neo-progfan ben gebleven. Tot ik onlangs besloot toch eens dat nieuwe album te gaan beluisteren. Ik kan je zeggen dat dat een zeer prettige ervaring was.

Ik kan dus lastig vergelijken met eerder werk. Ik heb wel even het album “44 Minutes” beluisterd, maar daar kwam ik niet echt doorheen. Als ik me niet vergis, is “The Web” het dertiende studioalbum. Productief bandje. Toetsenist en oprichter Ryszard Kramarski is overigens ook eigenaar van het platenlabel Lynx Music (waar bijvoorbeeld ook Moonrise en Albion bij zitten).

“The Web” is een conceptalbum. Het staat symbool voor een denkbeeldig web waar iedereen in verstrikt kan raken. Het gaat over een persoon die verstrikt raakt in het web van verslaving. Het leidt tot depressie, eenzaamheid en tot destructieve gedachten. Volgens de band is het medicijn hiertegen vriendschap en liefde van andere mensen. Zanger Lukasz Gall schreef alle teksten en zanglijnen. Hij heeft het heel beeldend gemaakt, het verhaal trekt zo echt aan je voorbij.

En dan de muziek. Neo-prog van de bovenste plank. Pakkend, ongecompliceerd, pretentieloos en verslavend. Daar waar IQ met “Resistance” voor een meer donkere en zwaardere aanpak koos en Clepsydra met “The Gap” hopeloos door het ijs zakte, staat Millenium op met een zalig album binnen dit subgenre. Sterke melodieën, pakkende refreinen, mooie toetsentapijten en doorklievende gitaarsolo’s. Het album zit er helemaal vol mee.

Lukasz Gall is een uitstekende zanger die redelijk accentloos zingt. Hij weet heel goed wat hij wel en niet kan en blijft daar keurig binnen. Geen vreemde uitschieters bij deze man. Mijn favoriet op dit album is Name On The Sand. Een zalig stuwend nummer waarin met name Krzysztof Wyrwa opvalt met zijn sterke baslijnen. De gedubbelde zang komt hier erg goed uit de verf en Ryszard Kramarski weet sterk de sfeer te bepalen met zijn goed gedoseerde toetsenmuren. De zanglijn nodigt uit tot heel hard meezingen en de gitaarsolo tegen het einde is heerlijk. Voorspelbaar? Zeker. Maar klasse uitgevoerd!

De overige nummers zijn nagenoeg even sterk. Elke compositie bevat meerdere elementen die mijn mondhoeken steevast naar boven laten krullen. Ik ga me nu uiteraard verder verdiepen in hun rijke discografie, maar iets zegt mij dat dit album hun absolute voltreffer is. Een perfect neo-progalbum waarop alles klopt. Zorg dat je dit album gehoord hebt voordat je je jaarlijstje gaat opstellen.