Freedom To GlideAlbum

In mijn recensie van de Freedom To Gilde ep’s “The Wait” en “Rain” voorspelde ik dat het eerste langspeelalbum van dit Britse duo wel eens een hele sterke troef zou kunnen worden. Na een klein jaartje wachten is het verwachte zilverwerk inderdaad daar en ja, het is een bijzonder sterke troef geworden.

We hebben hier met een indrukwekkend conceptalbum te maken dat handelt over honderd jaar oorlog. Het start bij de eerste wereldoorlog en loopt door tot het heden. De drie nummers van de ep “Rain” zijn ook op dit album te vinden (meteen de eerste drie tracks); van “The Wait” is alleen Wind And Gales meegekomen. De overige negen songs zijn nieuw.

In alle opzichten blinkt dit album uit. Zo is daar het prachtige artwork. Zowel de hoes als het bijbehorende boekje is indrukwekkend vormgegeven. De teksten zijn bijzonder sterk en ook de productie overstijgt moeiteloos die van de gemiddelde plaat. De nummers lopen vrijwel allemaal in elkaar over waardoor er een mooi geheel gevormd wordt. De Pink Floyd-invloeden zijn nog steeds duidelijk aanwezig, hetgeen niet vreemd is aangezien beide mannen in een Floyd coverband hebben gespeeld.

De mannen blinken uit in het componeren van sterke melodieën waarbij een aantal hiervan steeds weer opduikt. Daarbij beschikken ze beiden over een uitstekende zangstem. De momenten waarin ze samen zingen, maken het meest indruk. De gitaarsolo’s van Andy Nixon doen sterk aan die van David Gilmour denken en zijn stuk voor stuk geweldig. Wanneer je de tijd uittrekt om het album te beluisteren en wanneer je de teksten mee leest, kan het niet anders dan dat je geraakt wordt door het zinloze en vernietigende van oorlog. Korte samples van getuigen en toespraken maken dat het heel dichtbij komt. In One Hundred And Twenty zit de bekende taptoe op trompet verwerkt. Deze wordt ook altijd op dodenherdenking gespeeld, vlak voor de twee minuten stilte. Een nummer waarbij je letterlijk stil valt.

In 2011 was ik op vakantie in Normandië, Frankrijk. Ik bezocht daar de bekende Amerikaanse begraafplaats. Duizenden witte kruizen zover het oog reikt. Bijna allemaal twintigers. Het is precies zoals er hier gezongen wordt: “so my brothers fell like rain, every raindrop bears a name”. Een indrukwekkend album dat je minimaal op 4 mei van elk jaar zou moeten beluisteren.

Maarten Goossensen