FughuAlbum

De Argentijnse band Fughu maakte in 2013 grote indruk bij mij met zijn twee tegelijkertijd uitgebrachte albums “Human – The Tales” en “Human – The Facts”. Ik voorspelde dat deze band uit Buenos Aires, Argentinië op de progkaart zou gaan zetten. Helaas heb ik sindsdien weinig goede progressieve muziek mogen ontvangen uit Zuid-Amerika en ook de band van Ariel Bellizio heeft er zeven jaar over gedaan om een opvolger uit te brengen. De productiviteit uit deze contreien zou toch echt hoger mogen zijn, want de muziek die ze brengen is uitstekend.

Fughu combineert stevige prog-metal en symfonische rock met complexe passages, vreemde deuntjes, idiote wendingen, lieflijke, toegankelijke melodieën en technische snufjes. Daarnaast worden meerdere invloeden, waaronder jazz en classic rock, vermengd in de muziek. Invloeden van Metallica, Pink Floyd, Tool en Pain Of Salvation zijn duidelijk aanwezig, maar ook van zeventiger jaren bands als Soft Machine, Zappa en Supersister. Ook moest ik denken aan een andere obscure band die ik ooit mocht recenseren, namelijk Fright Pig (klik hier voor die recensie). De band zelf ontkent dat Fughu een (giftig) mengsel is van deze stijlen. Fughu maakt dus eigenzinnige muziek die een brouwsel is van eigen interpretaties van verschillende muziekstijlen.

Het album bevat een tiental tracks, die elk een verhaal vertellen over relaties tussen mensen. Dokters die beslissen over leven en dood, pestkoppen die willen slaan, een vrouw die je laat smeken om haar liefde en een tv-psychotische maniak buurman met een bom. De singel Peggy opent het album en is het meest toegankelijke nummer. Het macabere nummer wordt prachtig omlijst met synthesizermelodieën die het thema extra kracht geven. Ook de gitarensolo’s en bluesy invloeden geven een speciaal gevoel aan het nummer.

Met de zanger rommelt het een beetje binnen de band. De vorige zanger Santiago Burgi is vervangen door Renzo Favaro en daarnaast hebben we nog een drietal gastzangers. Was ik op de albums van 2013 goed te spreken over de zangkwaliteiten van Burgi, Favaro is geen slechte zanger maar haalt niet hetzelfde niveau. Het nummer Martian – dat opgedragen is aan David Bowie – past echter goed bij Favaro. De ietwat hoge schelle stem van Favaro geeft het geheel een ‘Major Tom’ gevoel. De extra stemeffecten van Victoria Ponisio maken dit gevoel compleet.

Ik was in mijn recensie over de twee albums uit 2013 erg enthousiast en toen verheugde ik me op het vervolg. Wellicht heeft het te lang geduurd voordat dit vierde album is verschenen en waren mijn verwachtingen te hoog te gespannen. Een goed album, maar in mijn ogen (oren) had er meer ingezeten.