Agudo, GabrielAlbum

Gabriel Agudo is een van oorsprong Argentijnse muzikant die op deze site nog niet veel wordt genoemd. De voormalige zanger van de Zuid Amerikaanse band Bad Dreams is in 2019 een solocarrière begonnen nadat hij al geruime tijd actief is als sessiemuzikant.

Sindsdien werkt hij voortvarend ten furore aan zijn carrière, hij heeft namelijk bijgedragen aan een paar projecten waarbij hij met aantal bekende namen heeft samengewerkt. Agudo is namelijk de zanger van de Steve Rothery band (Zuid Amerika tour) en de band In Continuum. Binnen die band werkt hij samen met gerenommeerde namen als Dave Kerzner en Marco Minneman. De bands die Aguro hebben beïnvloed zijn de jaren zeventig progrock influencers als Yes, Genesis, King Crimson en Pink Floyd.

Hoe onbekend Agudo waarschijnlijk ook is in Nederland, hij heeft een respectabel aantal bekende artiesten weten te strikken voor zijn eigen debuutalbum. Een kleine opsomming: Steve Rothery (Marillion), Dave Kerzner (onder andere Sound Of Contact), Clive Nolan (onder andere Pendragon, Arena), Jan Vincent Velazco (Pendragon), maar nog tal van anderen die meetellen in de wereld van (prog)rock muziek. Ook violiste Héléne Collerette participeert veelvuldig op het album. Deze gerenommeerde violiste uit Parijs is tevens de levenspartner van René Bosc, die zowel muzikaal als productioneel een groot aandeel vult op dit album. Bosc is een klassieke regisseur/dirigent die met veel verschillende orkesten heeft samengewerkt.

De cd opent indrukwekkend met de klanken van een heus orkest. In dit geval zijn het de klanken van het Paris Session Orchestra. Het is niet geheel duidelijk of Gabriel Aguro en René Bosc voor Free As A Bird een bestaand concept hebben gebruikt of dat het orkest ook daadwerkelijk heeft meegewerkt aan de cd. Aangezien in de credits niet staat dat het orkest in Parijs is opgenomen, ga ik ervan uit dat hij een bestaand concept heeft gebruikt, ook omdat Rene Bosc naast Aguro zelf de cd heeft geproduceerd. Prachtig is de track sowieso, Aguro levert hier eigenlijk ook zo’n beetje zijn beste zangprestatie. Qua bereik, toonhoogte en capaciteit laat hij zichzelf van zijn beste kant zien. De track komt later nog weer terug in een extended versie en die versie is nog fraaier dan het origineel met een schitterende solo van Steve Rothery himself en een excellerende Héléne Collerette.

De songs op het album zijn alle gericht op progressieve rock en ik kan makkelijk verwijzen naar verschillende bands maar zal dat in dezen niet doen. Denk vooral aan de genoemde invloeden. Daarnaast wordt de muziek regelmatig versterkt door de prachtige vioolklanken van Héléne Collerette. Maar ook de akoestische gitaren van Agudo en René Bosc spelen een grote rol in de muziek van Agudo en dat refereert daardoor wat meer aan neo progressieve bands.

Gabriel Agura is een zanger met een karakteristieke sound die te vergelijken is met Nick Barret van Pendragon. Gemakshalve laten we in het midden of dat een compliment of belediging is. Af en toe refereert zijn stem ook naar Peter Gabriel en Ray Wilson als je wat fantasie gebruikt. Het nadeel van Agura is dat zijn articulatie niet van hoog niveau is waardoor je continu ervaart dat hij niet van Angelsaksische achtergrond is. Daarbij heeft hij (uitgezonderd de eerste track) moeite met het bereiken van zijn doelen tijdens vocale uitdagingen. De stem van Aguro is lekker rauw en ongepolijst, het nadeel daarvan is dat alle gewenste octaven niet altijd bereikbaar zijn. Hoe dan ook zullen er ongetwijfeld fans opstaan die zijn stem zullen omarmen.

Dan de productie. Die laat wat te wensen over, hoewel deze recensent wellicht iets teveel klaagt. Een voorbeeld waar het geheel niet naadloos geïntegreerd en gemixt is Angel’s Call. Duidelijk hoorbaar op een hoofdtelefoon zijn bijvoorbeeld de gastbijdragen die voelbaar zijn verwerkt in de mix, waardoor het licht storend werkt in je luisterervaring. Iets beter verwerkt is New Life, waaraan Clive Nolan, Steven Rothery en Jan-Vincent Velazco hun medewerking  verleend hebben. Een fijne track, klip en klaar, maar verfijning op het gebied van productie zou welkom zijn.

In principe is dit een genietbare cd. Het zijn de details waar een oplettende recensent over kan en beroepshalve móet zeuren. De zang en articulatie van Aguro kan wat bijschaving gebruiken. Samen met de sobere productie levert dat het stempel ‘net voldoende’ op, in plaats van ‘goed’ of ‘uitstekend’. Maar wees gerust, als er hier en daar wat gepolijst wordt kan dit in de toekomst zeker wat moois opleveren.