GalahadAlbum

Een discografie waar je U tegen zegt!

Ondanks een beperkte bekendheid in de rockwereld heeft Galahad een indrukwekkende discografie opgebouwd, daar kunnen de liefhebber en de oppervlakkige kenner van de band het met elkaar over eens zijn. Dat heeft vooral te maken met het feit dat een gedeelte van de bandleden ook financieel afhankelijk zijn van die nieuwe releases. Een gevaar ontstaat dan vaak dat een band ook veel re-issues en live albums uitbrengt die veel op elkaar lijken.

Galahad balanceert wat dat betreft net op het spreekwoordelijke lijntje. Want wat zijn essentiële uitgaven en wat niet? De band weet in ieder geval telkens weer met nieuwe, experimentele items te komen die interessant zijn voor de trouwe fans van de band. Dat doet Galahad regelmatig door met verschillende versies van oud en nieuw werk op de proppen te komen. Zo komen Stu Nicholson en de zijnen nu met “Quiet Storms”, een verzameling van oud en nieuw werk, aangevuld met een paar covers. Het gaat om tracks die veelal zijn uitgekleed van het elektronische jasje en vooral worden ondersteund door piano, akoestische gitaar en strijkers. Het is een beetje moeilijk te omschrijven, maar de nummers zijn in ieder geval ontdaan van het bombastische, symfonische en dance karakter en komen daardoor soms verrassend uit de koker, hoewel er op elektronisch gebied nog steeds genoeg te genieten valt. Enkele songs hebben een unplugged sausje meegekregen, terwijl andere op een rustige manier worden gebracht met behulp van programmering. Op voorhand zal je dan snel denken dat de composities lichtvoetig worden gebracht, maar de spanningsboog blijft in de meeste songs flink strak staan en intrigeren soms nog meer dan het origineel.

Het zijn vooral zanger Nicholson, Dean Baker, Spencer Luckman en Karl Groom die op dit album figuren, aangevuld met enkele gastoptredens van collega muzikanten. Opmerkelijk te noemen is de split-up in tussen de band en Roy Keyworth begin 2017, de begenadigde gitarist die sinds het ontstaan van de band (met uitzondering van een tussenjaar in 1998) deel uitmaakte van de vaste kern. Volgens een persbericht is de scheiding klinisch verlopen, aangezien de band niet rechtstreeks van Keyworth heeft gehoord dat hij wilde stoppen, maar via een derde partij. De vacature voor het nieuwe aankomende album moet nog worden vervuld, maar Karl Groom (Threshold) neemt  in ieder geval de honneurs op dit album waar door de diverse gitaren te beroeren. Daarnaast is hij met zijn technische kennis verantwoordelijk voor de productie en de mix van dit album.

Er staan een paar fantastische nummers op de cd, bijvoorbeeld het nummer Iceberg, wat origineel verscheen op het akoestische album “Not All There” in 1994. De akoestische gitaar, piano en dwarsfluit bouwen een heerlijke spanning op die uitmond in een hemelse toegift. Ook behoorlijk uitgekleed en verkort is Shine, wat van “Following Ghosts” komt. De kerkorgels leggen de symfonische roots in de neoprog stijl van Galahad bloot en het is smullen voor de liefhebbers van dat genre. Een heerlijke song en één van mijn all-time Galahad favorieten. Ook Termination kent een verrassende aanpak en daardoor aanzienlijk rustiger dan het origineel op “Empires Never Last”. Vooral de pianoaanpak is totaal anders dan de elektronische versie en zanger Nicholson wordt geassisteerd door niet minder dan Cristina Booth , de zangeres van Magenta.

Een uitzondering op het akoestische aanbod is het nummer Melt. Ook dit nummer komt van “Not All There”. Programmering en klassieke synthesizers ondersteunen de akoestische gitaar van Karl Groom. Hetzelfde geld voor het ijzersterke en gewichtige Weightless. Hoewel de piano en de zang van Nicholson daar bepalend zijn voor het geluid, worden die vergezeld door smaakvolle programmering. Die programmering uit zich ook in een orkestraal jasje, namelijk in Easier Said Than Done en Willow Way. De laatste is een spaarzame nieuwe song op het album. De orkestratie klinkt goed, maar je hoort toch dat het uit een kastje komt. Minpuntje. Ook een nieuw nummer is Weightless, een gewichtig en donker nummer met veel soundscapes.

Er staan twee covers op de cd, waarvan één eerder al via een ep was uitgebracht, namelijk Rammstein’s Mein Herz Brennt en een nieuwe cover: John Grant’s Marz. Eerstgenoemde is eigenlijk een vervolg op de ep uitgave in 2014 en zoals Markwin het ook samenvatte in zijn recensie van die ep; leuk, maar zeker niet het beste liedje op deze cd. Naast de cover van Rammstein zijn ook de beide versies van Guardian Angel van de ep geplukt die in 2014 is uitgekomen.

Essentieel? Ach, wie zegt het? Laten we het houden op een prima tussendoortje om het nieuwe album weer te kunnen financieren. De sfeer op het album is in ieder geval prima en de band laat horen dat ze ook prima “back to basic” kunnen musiceren. De titel van het nieuwe album is inmiddels bekend, laten we hopen dat “Seas Of Change” ons weer gaat verbazen!

Ruard Veltmaat