GalahadAlbum

Allemachtig! Dat was mijn eerste reactie na de eerste luisterbeurt van het nieuwe album van Galahad. De band heeft het aangedurfd om een album met slechts één nummer uit te brengen. Deze gigant klokt net geen drie kwartier. Als extra’s bevat de plaat een tweetal uitgebreide edits van delen die in het titelstuk voorkomen. Nu is het uitbrengen van een album met slechts een enkel nummer binnen de progressieve rock geen ongebruikelijk verschijnsel, voor de Britten van Galahad is het weer iets nieuws in een lange historie van vernieuwingsdrang. Want als je op deze band een etiket zou moeten plakken zou dat hoogstwaarschijnlijk toch wel bij neo-prog uitkomen, maar Galahad is op een bepaalde manier toch altijd vooruitstrevend geweest in een stroming die toch vooral op conservatisme is geënt.

Dat deze band in het verleden toch vaak modern klinkende muziek heeft gemaakt, mag voor een heel groot deel op het conto worden geschreven van toetsenman Dean Baker. Hij zorgde er regelmatig voor dat de stevige gitaren werden vermengd met verfrissende toetsenklanken die soms zelfs nogal techno-achtig aandeden. Ook op “Seas Of Change” is Baker de grote man, hoewel zijn toetsen hier veel meer vintage klinken dan anders. “Seas Of Change” is werkelijk doordrenkt met toetsen. De sequencers zijn zeker aanwezig, maar de plaat is vooral doorspekt met piano-, orgel- en Mellotronklanken. Voor de toetsenfanaten is dit zeker een album om te beluisteren. Ook is Baker verantwoordelijk voor het schrijven van de muziek, waar zanger Stuart Nicholson de teksten voor zijn rekening heeft genomen.

Als we het tussendoortje “Quiet Storms” niet meerekenen is het inmiddels alweer een kleine zes jaar geleden dat het laatste echte studioalbum van deze band verscheen. In die zes jaar kan er verschrikkelijk veel gebeuren in de wereld. Met name in het thuisland Groot-Brittannië staat de wereld op zijn kop. Zodanig dat ook Galahad zich nu op het politieke vlak begeeft. “Seas Of Change” heeft als thema de Brexit. De teksten gaan over de politieke chaos die sindsdien in het land heerst en de zorgen die dit voor de inwoners van het land met zich meebrengt. Nicholson voorziet een onzekere toekomst en is niet erg optimistisch, getuige ook het prachtige artwork van de hand van Paul Tippett. De hoes met daarop de Zuil van Nelson bijna tot aan de top onder het zeewater illustreert dit prachtig, zoals ook het binnenwerk van het boekje diverse van dit soort bewerkingen bevat.

Het album mag dat een zwaar onderwerp als thema hebben, de muziek is oorstrelend. Gedurende de bijna 43 minuten die het album/nummer duurt is nergens een moment van verslapping waar te nemen. De muziek is stevig en schurkt zoals wel vaker bij Galahad zo nu en dan tegen prog metal aan, maar het begint zeer lieflijk met vrouwelijke zang wat enigszins aan het nummer Moviedrome van Arena doet denken. Als Stuart Nicholson in The Great Unknown ook voor de eerste keer is voorbij gekomen met een rustig gezongen stuk, gaan we met Sea Of Uncertainty écht los met een geweldig muzikaal stuk á la Yes. Na een kleine drie kwartier blijf je vervolgens volledig verbouwereerd achter. Wat een trip! Ondanks de lengte is het stuk zeer goed te verhapstukken en het hangt allerminst als los zand aan elkaar. Diverse tekstuele en muzikale thema’s komen meerdere keren voorbij, waardoor Seas Of Change echt als één nummer klinkt. En hoewel hier en daar dus stukjes IQ, Twelfth Night en het al genoemde Yes horen, klinkt het toch vooral als Galahad.

Wat verder opvalt is dat oudgediende Roy Keyworth niet meer van partij is. Zijn honneurs worden echter waargenomen door een oude bekende. Lee Abraham is weer teruggekeerd op het oude nest, maar dit keer niet om de dikke snaren te beroeren, maar als gitarist dus. Kenners van zijn fraaie soloplaten weten dan dat het op dat gebied wel goed zit. En Abraham stelt zich hier erg gedienstig op. Het zijn voornamelijk smakelijke riffs en fraai akoestisch werk dat hij hier aflevert. Ondanks de lengte bevat het nummer slechts één echte gitaarsolo in As Time Fades. Dit is dan wel weer een geweldige typische Abraham-solo en meteen één van de hoogtepunten van de plaat. Met Abraham op gitaar was er dus nog een plek vacant en dat betekent dat de baspartijen zijn ingespeeld door een andere oude bekende, Tim Ashton, die we nog kennen uit de vroege begintijd van de band.

“Seas Of Change” is uiteindelijk een machtig symfonisch werk geworden. Ondanks dat we hier met één enorm stuk muziek te maken hebben, is het helemaal niet moeilijk te doorgronden. Het is avontuurlijk, emotioneel, beladen en bij vlagen virtuoos. Het kan zich met gemak meten met toppers als “Battle Scars” of “Empires Never Last”. Het jaar is nog maar net onderweg, maar het moet raar lopen wil dit album niet in diverse jaarlijsten opduiken.

Ralph Uffing