GalaxyAlbum

Het is een bizar verhaal eigenlijk. Vijfentwintig jaar lang heeft ergens op een zolderkamer een album lopen verstoffen dat een groepje ambitieuze enthousiastelingen destijds op heeft genomen.

Een release heeft er nooit ingezeten, mede omdat de jongens er mee stopten en een doorbraak uitbleef. Sommigen hebben het muziekwereldje verlaten, anderen wonnen de soundmixshow en werden gebombardeerd tot leadzanger van ’s Nederlands symforeus Kayak. Juist dat laatste leek de katalysator te zijn in het proces om het album uit te geven en de reden dat het album nu alsnog het daglicht ziet. Dit is het verhaal van Galaxy en het debuutalbum “Runaway Men”.

Galaxy was een Nederlandse formatie uit het noorden des lands met onder andere Bart Schwertmann (bekend van Kayak en zijn uitstekende solo-album “Theater Of Grief”) en zijn maten Niels Lingbeek en Ard en Nils Offers. De band heeft in de loop van zijn bestaan enkele demo’s en ep’s uitgebracht, die destijds naar eigen zeggen positieve recensies ontvingen van fans en de media. Toch stopte de band nog voor ze een eerste volwaardige album uit konden brengen, hoewel de opnames al compleet waren. Jaren later raakte een Kayak-fan benieuwd naar het verleden van zanger Schwertmann en dit spoorde de heren van Galaxy toch aan om opnieuw naar het album te kijken.

Een kwart eeuw later wordt de progscene dan toch getrakteerd op “Runaway Men”, een weergaloos melodieuze plaat waar menig fan van symfonische rock, AOR en neo-prog zijn vingers bij af zal likken. Het geluid van de band laat zich vangen ergens tussen bands als Marillion en Journey, waarbij fraaie melodieën, riffs en synthesizers zich in laten kleuren met de nodige arena-waardige bombast.

Op dit album laat Schwertmann al klinken wat een vocale krachtpatser hij is. Zelfs hier al zingt hij zoals we de laatste jaren van hem gewend zijn: overtuigend en vol overgave, opzwepend en sympathiek. Dat we nog lang niet van hem af zijn is vrij zeker, en maar goed ook. De band om hem heen speelt de aanstekelijke neo-prog bezield en bevlogen. De muziek is vrij hard, maar luistert verbazingwekkend licht en hoewel de originaliteit niet direct van het album afspat, staat het album als een huis.

Met acht nummers valt er genoeg te genieten op dit album, waarbij met name “Talk To Me” en “Lady Of Fire” positieve uitschieters zijn en aan variatie ook geen gebrek, zowel tussen de nummers als binnen de nummers worden diverse stijlen, ritmes, sferen en instrumenten moeiteloos afgewisseld. Het album is voorbij voor je er erg in hebt, hoewel het met een krap uur zeker geen korte plaat is.

Het is eeuwig zonde dat dit album zo lang op zich heeft laten wachten, want met Galaxy hadden we echt een act van wereldformaat kunnen hebben in ons kleine kikkerland. Of Galaxy het heilige vuur weer zal vinden en een doorstart weet te maken of dat deze bijzondere wederopstanding een eenmalig feestje blijkt, zal de tijd moeten uitwijzen. “Runaway Men” smaakt in elk geval naar meer en met het afscheid van Kayak is er vast wel weer ruimte voor een nieuwe symfo topper…