Harrison, Gavin & Fafard, AntoineAlbum

Vier jaar na “Chemical Reactions” brengen Antoine Fafard en Gavin Harrison een nieuw album uit met stukken die geschreven zijn door de Canadees Fafard. Daarbij volgen ze op “Perpetual Mutations” een vergelijkbaar stramien: een rockritmesectie, gecombineerd met akoestische instrumenten. Op “Chemical Reactions” waren dat vooral strijkers, nu zijn het in hoofdzaak blazers. Het resultaat bevalt me een stuk beter.

“Chemical Reactions” was een verbluffende plaat, maar uiteindelijk vond ik de muziek, hogeschool jazzrock van de buitencategorie, iets te beredeneerd en te technisch om lang te boeien. Hoe mooi en virtuoos ook, de partijen kwamen niet samen. Het is ook best ingewikkelde muziek die je heel knap kunt vinden, zonder dat het je raakt.

Gelukkig kan ik melden dat op “Perpetual Mutations” die valkuilen heel goed vermeden worden. Dat komt vast wel door de blazers, trombones en (jazz)rock kleuren nou eenmaal gemakkelijker bij elkaar, maar het komt zeker ook omdat Fafard ditmaal iets toegankelijkere stukken heeft gecomponeerd en die iets minder abstract heeft gearrangeerd. De partijen vallen veel mooier samen en dat levert muziek op die prettiger in het gehoor ligt.

Dat wil niet zeggen dat de plaat daardoor heel braaf en saai is geworden. De meesterlijke opener Dark Wind heeft een 15/16^e maatsoort en de trombone-arrangementen schuren nog best even langs de rand van de toonsoort. De andere stukken hebben af en toe ook hun tegendraadse momenten, maar het geheel klinkt organisch in plaats van krampachtig. Daarmee wordt “Perpetual Mutations” een heel mooie fusionplaat met waanzinnig knappe partijen.

Want staat natuurlijk fier overeind: de absolute klasse van Gavin Harrison op zijn Sonor drumstel en de briljante baspartijen van Fafard. De meeste stukken op het album klokken rond de vijf minuten, waarmee Fafard zijn composities ook allemaal spannend weet te houden. Het helpt natuurlijk wel dat hij kon beschikken over een stel gastspelers die hun akoestische instrumenten uitzonderlijk beheersen. Dat levert verrassende momenten op, van de prachtige pianosolo van Pier Luigi Salami in afsluiter Safety Meeting tot de lyrische saxofoonsolo van Jean-Pierre Zanella op Dark Wind. Het veelvuldige gebruik van marimba en vibrafoon doet mij denken aan Steps Ahead.

Dat alles maakt “Perpetual Mutations” niet alleen een veel betere plaat dan “Chemical Reactions”, het maakt het voor mij ook een van de mooiste platen van het jaar tot nu toe. Wie van jazzrock houdt, of gewoon van spectaculair drumwerk, moet deze plaat een keer beluisteren. Het is echt grote klasse.