Ellett & The Electromags, GayleAlbum

Voor een korte biografie van Gayle Ellett & The Electromags verwijs ik graag naar mijn recensie van hun debuut, “Shiny Side Up”. Gayle Ellett is terug voor zijn tweede cd. Dit bandlid van Djam Karet heeft opnieuw een plaat gemaakt waarbij we GITAAR met hoofdletters kunnen schrijven. Hij wil het gevoel vangen van een nacht lang chillen op je terras onder de sterren en muziek maken met vrienden. Dat idee uit de coronatijd om met vrienden te jammen werkte hij op een aparte manier uit. Hij nodigde vrienden van over de hele wereld uit om samen muziek te maken, virtueel welteverstaan.

Hij schreef de muziek, veelal vrij basic van opzet, en speelde de basispartijen op gitaar en vaak Hammond en Mellotron in (of dat deed hij later). Mark Cook vulde aan met de basgitaarpartijen en Craig Kahn met het drumwerk. Dit ruwe materiaal stuurde hij naar zijn vrienden, die hun bijdrage overdubden in hun eigen studio. Het resultaat is dertien nummers waaraan 22 vrienden meewerkten. Uit privacyoverwegingen zal ik de namen hier niet opsommen. De albumtitel “Friends” heeft geen verdere toelichting nodig, dacht ik zo.

Deze overdaad aan bijdragen levert een veelheid aan stijlen op, omdat iedere vriend natuurlijk zijn eigen plasje erover doet. Een bonte stoet aan nummers trekt voorbij, waarbij de basis van Ellett toch voor enige structuur en herkenbaarheid zorgt. Het is geen doen om alle dertien nummers langs te lopen. Ik pik een paar kersen uit de vriendentaart. Rode draad is wel dat het redelijk relaxte muziek is, met soms wel stevig gitaarspel, waarbij niet zelden een vleugje of meer blues te horen is.

Direct erg bluesy is het gitaarspel op Viewer Discretion Advised, met een flinke lepel in de pap voor de Hammond van Ted Price. Via Valencia ademt een ontspannen Latin-sfeer  door het gitaarspel van Alfonso Rodenas. Je kunt de kustlijnen bijna zien en de zeewind in je gezicht voelen, aldus Ellett. Twee Japanners maken hun opwachting in TransPacific Highway. Geen mystieke oosterse klanken, nee, ruige hardrock op de gitaar, met een meeklauwende bassist.

Guitarman Dudley Taft heeft bluesprijzen gewonnen en dat laat hij horen op Splitting Hairs. Mooie solo geeft hij ten beste, hoor, en  Ellett geeft zelf tegenwicht op zijn Hammond. Voor de verandering spelen synthesizers de hoofdrol op Maximum Connection. Thierry  Payssan tekent hiervoor.
Een paar stukken lekker toetsenwerk van Ellett vormen een welkome aanvulling op het slepende gitaarspel van Paul Richards, die jongen kan wel een moppie spelen, in het uptempo uitgevoerde Guitar City. Killer solo’s noemt Ellett het straffe gitaarwerk op Sons Of Sebastian, ze zijn  inderdaad verschroeiend van aard. Een andere vriend verzorgt ook nog een niet onaardige synth-solo. Tot slot is een Frans accent aanwezig in het stemmige, ontspannen gespeelde 1960 Ocean Front Walk. Frederic L’Épée, met vooral zo’n voornaam kun je aankomen, is de gitarist die het kaarsje uitblaast.

Vooruit, Gayle Ellett mag blijven, met zijn Electromags en zijn vrienden ook. Verwacht op “Friends” geen hoogstaande, uitgesponnen progwerken die je in vervoering brengen. Je krijgt een dozijn korte nummers met veel ontspannen tot zeer heftig gitaarwerk en toch ook de nodige toetsen, gelukkig maar. Deze klanken doen het inderdaad prima tijdens een avondje chillen, met veel vrienden. Niets meer, niets minder.