Gazzara Plays GenesisAlbum

Deze schijf ligt al een tijdje te wachten. Ik liep er al ruim een jaar geleden tegenaan met het idee er een recensie aan te wijden. Maar door allerlei omstandigheden kwam het er tot dusverre niet van. Waarbij ik eerlijk moet zijn: het gebrek aan actualiteit van het werkje en het bijzondere karakter ervan maakten het nou niet een-twee-drie tot mijn hoogste prioriteit.

Bovendien had ik een beetje het gevoel met een curiositeit te maken te hebben. Tijd om te onthullen waarover ik het eigenlijk heb: het gaat hier om de Italiaanse pianist Francesco Gazzara die (wederom) een album heeft gevuld met louter instrumentale covers van Genesis songs. Onder de titel “Here It Comes Again” bracht hij in 2020 de opvolger uit van een dubbelalbum uit 2014, “Play Me My Song”, toen ook als Gazzara Plays Genesis.

Tja, wat verwacht je daar vervolgens van. Nou, het resultaat valt alleszins mee, geen tribute band à la The Musical Box, integendeel. (Bijna) geen gitaren, grotendeels akoestische pianomuziek met hier en daar een ander instrument als toevoeging. Geen vocalen ook, zoals gezegd, Gazzara vult die leemte op door de solozang te vervangen door pianospel. Dat levert af en toe verrassende stukjes muziek op. Hij kiest er bovendien voor om zo dicht mogelijk bij de originele versie te blijven, een enkele uitzondering daargelaten. De keuze voor het repertoire is ook engszins verrassend te noemen; niet alleen de voor de hand liggende klassiekers als The Musical Box en The Carpet Crawlers maar ook een volledige, 23 minuten durende uitvoering van Supper’s Ready (!) en minder bekend post-Gabriel materiaal als Undertow, Heathaze en Guide Vocal. In totaal passeert een tiental nummers de revue, ca. 73 minuten aan muziek, allemaal geproduceerd en gearrangeerd door de vaardige hand van Gazzara.

Ik heb ooit iets dergelijks live mogen aanschouwen in de vorm van het echtpaar Sandra en Jeroen van Veen die de muziek van Mike Oldfield op louter toetseninstrumenten vertolkten. Maar daar waar het in dat laatste geval een vorm van curiositeit betrof, zou ik Francesco Gazzara toch tekort doen als ik hem in hetzelfde vakje zou stoppen. Het respect en de liefde waarmee hij de overbekende nummers behandelt is duidelijk waarneembaar. Deze uitgeklede en vrijwel akoestische versies maken opnieuw duidelijk hoe sterk de composities en vooral melodieën van de Engelse pioniers van het genre waren. Onwillekeurig hoor ik mezelf meezingen met de melodie van de piano, maak u geen zorgen, onhoorbaar voor mijn omgeving. En hoezeer de uitvoering van de nummers ook getrouw is aan het origineel, mijn favoriet is toch Heathaze, van het ondergewaardeerde “Duke”. De improvisatie die saxofonist Dario Cecchini in zijn spel legt geeft het nummer een totaal nieuwe lading, zonder het origineel aan te tasten. Complimenten!

Er is niet alleen pianospel te horen op “Play Me My Song”, in een enkel geval is de cello (Afterglow), viool (Eleventh Earl Of Mar) of de fluit of klarinet het leidende instrument. En dat klinkt prima. Ik meen zelfs wat gitaar te horen tijdens The Carpet Crawlers, maar het blijft bij begeleiding. De hoes, overduidelijk geïnspireerd door onder andere “Foxtrot”, “Wind and Wuthering” en “A Trick Of The Tail”, verdient eveneens een eervolle vermelding.

Geen curiositeit dus, deze Francesco Gazzara. Hij schijnt daarnaast ook succesvol te zijn in het live uitvoeren van genoemde muziek, zoals te zien is op zijn website. Of er daadwerkelijk sprake is van een toegevoegde waarde waag ik te betwijfelen. Maar “Play Me My Song” is in elk geval de moeite waard om eens te beluisteren, al is het maar als ode aan de geweldige muziek die Genesis (ooit) geproduceerd heeft.