Krampl, GeraldAlbum

“Innocent Wasteland” is één van de drie cd’s die de Oostenrijker Gerald Krampl het afgelopen jaar uitbracht, met daarbij de aantekening dat zijn “Timediver” al kort in 2008 het levenslicht zag. De 56-jarige muzikant kende ik nog wel uit een vaag verleden van de bands Indigo en Kyrie Eleison. Met die groepen maakt Krampl op een handjevol platen furore als toetsenist, zanger en schrijver. Nadat hij zich, met hulp van zijn vrouw Hilde, op het solopad begeeft, komt aan de reeks van cd’s plotseling een einde als zij in 2002 komt te overlijden. Krampl beraadt zich op de toekomst en gaat pas in 2006 weer werken aan nieuwe projecten.

De nogal gedragen ouverture van pianoklanken en een elektronisch landschap leidt deze cd in: een klein uur met voornamelijk trage deels elektronische en akoestische instrumentale muziek staat de luisteraar te wachten, vol variaties op een paar thema’s die gaandeweg het album terugkeren (vergelijk het titelnummer eens met Intimate ghosts). Het minimalisme voert de boventoon: het album laat zich echt als een ‘landschap’ luisteren, waarbij het hoofdinstrument (voor het merendeel piano) verder wordt ingekleurd door effecten die in elektronische vorm de denkbeeldige omgeving invullen. Luistertip: “Doe je ogen dicht en stel je eens voor…” Het doet bijna aan als een soundtrack zonder film van een natuurdocumentaire, waarin verlaten ‘plains’ van Amerika of Canada worden getoond. De plaat heeft niet de kilte van een “Antartica” van Vangelis of “Mirage” van Klaus Schulze, maar beweegt zich meer rond werk van Kitaro, Gandalf en Johannes Schmoelling. De uitwerking blijkt gaandeweg interessanter uit te pakken dan in de eerste paar stukken te horen is. Zo is Colors Of Night een sfeervol walsje (Krampl verloochent zijn afkomst niet!) en maakt het vrolijke Red Moon Passing een knipoog naar het filmwerk (vooral “Deadly Care”) van Tangerine Dream. Het totaalgeluid blijft warm en stemmig. Met name het gesynthetiseerde geluid van een cello is favoriet bij Krampl en dat zou voor wat lichtelijke verzadiging kunnen zorgen. Creeping Shadows bevat een tekst van zijn overleden vrouw Hilde, als gedicht gebracht door Corinna Steinbeck en doorbreekt het instrumentale karakter slechts even. Daarna volgen nog drie stukken zonder noemenswaardige verrassingen en gaat de cd een beetje als een nachtkaars uit. Het duurt soms allemaal iets te lang.

Een kalme schijf, deze “Innocent Wasteland”, die prima dienst doet als cooldown in de slaapkamer na een heftig avondje prog. Minimalisme in deze stijl elektro-akoestische muziek doet vaak verfrissend aan en dat is bij deze cd deels van toepassing. De reden: qua instrumentarium had Krampl iets meer variatie in geluiden kunnen gebruiken en dat geldt ook voor het uitwerken van muzikale ideeën. Fraai gebracht, maar af en toe roept deze plaat het gevoel op alsof er veel meer in had gezeten.

Wouter Bessels