Ghost Circus is het geesteskindje van de Nederlander Ronald Wahle en de Amerikaan Chris Brown. Wahle drumt en speelt toetsen, Brown zingt, speelt gitaar en bast. De multi-instrumentalisten leerden elkaar in 2004 via internet op een forum kennen en maken sindsdien over de digitale snelweg samen muziek. Dat leidde in 2006 tot hun debuutalbum “Cycles” waarop al bleek dat de chemie tussen die twee zeer groot is ondanks de oceaan die er tussen hen in ligt.
Op “Across The Line”, de hier te bespreken nieuweling van de heren, borrelt die chemie nog meer. Het feit dat beiden bekwamer met hun studioapparatuur weten om te gaan, heeft daar natuurlijk wel wat aan bijgedragen. “Across The Line” klinkt dan ook een stuk overtuigender met zijn vollere geluid. De twee hebben er de perfecte voedingsbodem gecreëerd voor hun mix van prog, AOR, metal en alternatieve rock Hierin komen de invloeden zoals daar zijn Spock’s Beard, Enchant, Talk Talk, Iron Maiden en Pink Floyd bij het transatlantische duo goed naar voren. Echter, ditmaal liggen ze er minder dik bovenop dan bij het debuut. De smeuïge verrichtingen hierin zijn uitermate vet neergezet en met name de gitaar en de drums klinken zeer kundig.
De plaat is een ambitieus en voortvarend geheel van zeventig conceptmatige minuten die gaan over een man die sterft en zijn pad naar het hiernamaals. Hij heeft de keuze om voor het licht of de duisternis te kiezen en de reis van zijn ziel wordt nauwkeurig beschreven. De twee vertillen zich hier enigszins aan. De eerste zes nummers zijn helemaal top, evenals het afsluitende titelnummer, maar in het epische Througt The Light dat met z’n 27 minuten onderverdeeld is in acht stukken, zakt de aandacht soms weg. Maar allereerst hooggeëerd publiek, presenteer ik u de zes supersongs. Het album gaat van start met Reflection, een mooi instrumentaal nummer waar gitaar en toetsen ontaarden in een soort metal. Het vormt de aanzet tot het heftige Pathway, een fantastisch nummer dat met z’n ruigheid niet zo representatief is voor de rest van de plaat. Holding On is een aanstekelijke song die gedragen wordt door een ijzersterke zanglijn welke gebracht wordt door de enigszins nasaal klinkende Brown. Naast deze fraaie zangperformance die ondermeer z’n sterkte dankt aan de samenzang met zichzelf, levert Brown ook een geweldige Gilmour-achtige gitaarsolo af.
Soms is het niet te snappen dat een nummer nooit een grote hit zal worden. De ballade To Be is er zo één. Statige pianoakkoorden worden er omringd door een mooie bombast in een Porcupine Tree-achtige sfeer. Dat Ronald Wahle een meer dan uitstekend drummer is, wordt eigenlijk vooral in Losing Time goed duidelijk. Wat een timing heeft die vent, wat een grooves. Als toetsenist daarentegen maakt hij een vrij middelmatige maar wel sufficiënte indruk. Zo is in de Moogsolo van Losing Time zijn beperkte vingervlugheid goed te horen. Het resultaat is desalniettemin prima. Na de a capella zang aan het einde van het nummer dient het uitbundige Through The Darkness zich aan. Hiermee stijgt het gemiddelde van deze zes nummers behoorlijk. Eigenlijk beconcurreert Ghost Circus zichzelf nogal met deze bonk energie vol harde akkoorden en scherpe riffs, want alhoewel eerder genoemde epic Through The Light beslist niet slecht is, wordt hij toch nogal ondergesneeuwd hierdoor.
De eerste paar delen van de megatrack zijn niet bepaald enerverend en het duurt dan ook tot na het wat lome The Sea Of Shadows eer dat Wahle en Brown zich weer herpakken. Heerlijke gitaarsolo’s, zweverige toetsen en emotionele zang wisselen elkaar af met een vurige dubbel gitaarsolo als hoogtepunt. De heren hadden er goed aan gedaan om dit nummer met de helft in te korten lijkt me.
Dit album verdient een daverende afsluiter en die komt er dan ook met het instrumentale titelnummer Across The Line. Veel van de tien minuten worden gespendeerd aan een wervelend thema met een totaal ontketende Brown op de zes snaren.
Al met al is deze tweede cd van Ghost Circus een flinke stap vooruit en zullen liefhebbers van zeg maar Spock’s Beard en Threshold zich met graagte laten fascineren. Komt dat horen!
Dick van der Heijde