GjenferdAlbum

Scandinavië is al jaren een leverancier van topbands. Sommige als Airbag hebben duidelijk een tik van Floyd gekregen, anderen, zoals Wobbler, neigen naar Yes, en weer andere, Anekdoten en Änglagård geven hun eigen draai aan de muziek van King Crimson. Maar er is ook een behoorlijke groep bands die niet zozeer de symfonische, maar de progressieve hardrock uit de jaren zeventig als voedingsbodem heeft gekozen. En u raadt het al: Gjenferd is precies zo’n band, en “Gjenferd” is precies zo’n album.

High Octane geeft direct een stampend visitekaartje af, waar de vonken van afvliegen: een stevig Hammond-geluid, doordramdrums, een gruizige, goedliggende zangstem, maar ook genoeg ruimte voor inventiviteit en een instrumentale solo hier en daar. Zo kun je in nog geen vier minuten toch aardig wat doen.

Dacht je bij Starless aan een cover, dan kom je bedrogen uit, luister maar op YouTube. Dit is van hetzelfde laken een pak als High Octane, maar met meer aandacht voor sfeer. Ja, je kunt hier best even aan Pink Floyd denken. De samenzang is ongepolijst, maar dat past precies bij Gjenferd. De gitaar krijgt in het midden eindelijk wat ruimte voor een slome solo, waarbij de gedachten met name richting Hendrix en bedwelmende psychedelica gaan, dus niet te glad, niet te melodieus. Daarna rockt het er weer stevig op los, denk Uriah Heep, mogelijk zelfs wel wat Black Sabbath.

De akoestische gitaar wordt van stal gehaald voor de opening van Burning Soul, dat met zijn gemoedelijke dwarsfluitklanken een heel ander gezicht laat horen, totdat de stevige riffs en vette toetsen weer worden ingezet. Restless Nights is qua zanglijn misschien het meest memorabele nummer, waarbij het contrast tussen de laag gezongen verzen en het hoger gezongen refrein klinkt als een conversatie. Sterke gitaarsolo ook en energiek drumwerk.

Door het gebruik van een vocoder is Beneath The Wave een mysterieus klinkend nummer met typische jaren 70 drammerige gitaarriffs. Het begin van All That Remain Is Haze heeft van die psychedelische Beatles-klanken, maar ook de Mellotron mag even van zich laten horen. Opvallend is het lange instrumentale tussenstuk waarin de band zich ook wat van zijn experimentele kant laat horen.

“Gjenferd” is een album boordevol energie en met verve werkt dit viertal zich door de zes nummers dat het rijk is. Hierbij zijn gitaar, gedubbelde zang en stevig toetsenwerk de voornaamste ingrediënten. Lekker plaatje hoor.