GlacierAlbum

In mijn recensie van het Glacier album “Ashes For The Monarch” concludeerde ik dat een volgend album wel ergens rond mijn 55 levensjaar zou verschijnen. De band had immers tussen 2001 en 2015 slechts twee albums uitgebracht. Maar op het moment van schrijven ben ik 45 jaar en is de band voor zijn doen dus verdomd snel met het uitbrengen van nieuw werk, wellicht vanwege een bepaald virus?

Glacier is zo’n band die al heel snel een eigen geluid heeft weten te creëren. Ze mixen vakkundig neo-prog, progressieve rock en Genesis-invloeden tot een smaakvol geheel. Daar wordt nog een snufje Britse humor aan toegevoegd, evenals wat folky invloeden. Op dit album is dat niet anders. De overeenkomsten met hun landgenoten van Big Big Train zijn weer wat toegenomen.

The Icing On The Wake is een voorbeeld van een typisch Glacier album. Door het kleine, typisch Britse hoorspel aan het begin schiet je meteen in de lach. Daarna knalt het nummer uit de startblokken met zwevende toetsen en fris vioolspel. Het baswerk van Bob Mulvey snort vakkundig door het geheel heen. De zang is op dit album helaas wat rommelig. Er wordt vaak twee of zelfs driestemmig gezongen en dat pakt lang niet altijd even sterk uit. De korte monologen of samples tussendoor zijn ook typisch Glacier, maar nergens wordt de opbouw uit het oog verloren. Halverwege zit een instrumentaal stuk waarin zowel de gitaar als de toetsen op hun best zijn en ook de gitaarsolo van John Youdale op het einde is zalig.

De viool en het kerkorgel stuwen Nightwing tot mooie hoogten. De viool en toetsen gaan vaak gelijk op hetgeen het geluid voller maakt. In The Man Who Cried zit een heerlijk uitgerekt instrumentaal stuk dat herinneringen aan Camel en Genesis oproept, evenals in het volledig instrumentale Lament for Persephone. Zo trekt het uur aan muziek comfortabel aan je voorbij. Dit is gewoon een fijn en solide progalbum dat velen zal aanspreken. Ik mis persoonlijk een uitschieter, zoals bijvoorbeeld het lange One Man Alone op “Ashes For The Monarch”, dat je echt op het puntje van je stoel houdt. Ook mis ik de baspedalen die op de eerste twee albums veel dominanter aanwezig waren. Maar dat zijn kleine puntjes. “Island In The Sky” verdient gewoon een dikke voldoende.