Glass HammerAlbum

Razend enthousiast was Maarten Goossensen over het album “Dreaming City”. ‘Een van de beste albums’ ontglipte in de slotalinea zelfs aan zijn pen die doorgaans gedoseerd is met superlatieven…

Maar ik gaf hem gelijk. Volmondig. Steve Babb en Fred Schendel hadden met dit album de lat op Olympische hoogte gelegd. En daar op respectievelijk 60- en 56-jarige leeftijd én 27 jaar na het debuutalbum “Journey Of The Dunadan” moeiteloos overheen gesprongen. Met “Skallagrim: Into The Breach”, het vervolg op “Dreaming City”, gaan de heren wederom voor goud.

Geheel in lijn met de bandtraditie is de bezetting op dit album wederom een andere. Zo heeft Susie Bogdanowicz plaatsgemaakt voor een nieuwe zangeres, Hannah Pryor. Een dame die in het bezit is van een keeltje dat vooral beter past bij de hardere nummers. Ze drukt als zodanig gelijk haar vocale stempel op de classic hardrocker Anthem To Andorath.

Ook gitarist en zanger Steve Beagly horen we op deze cd niet meer terug. Zijn vocalen zijn overgenomen door Steve Babb, die daarmee een groter aandeel heeft en zich steeds meer als een beter zingende versie van Geddy Lee manifesteert. Al deze veranderingen hebben overigens geen gevolg voor het eindresultaat.

Was “Dreaming City” op momenten al vrij hard, op dit schijfje komt men bij vlagen nog harder uit de hoek. Anthem To Andorath noemde ik al. Een tandje harder en donkerder wordt het in Sellsword. De sfeer is duister en spookachtig, zelfs onheilspellend en neigt aanvankelijk naar Black Sabbath. De scheurende klanken van Schendel’s Hammond doen daar nog een schepje bovenop. Als topping volgt een vlammende gitaarsolo. Nee, in niets doet dit denken aan wat Glass Hammer eerder gecomponeerd heeft. Maar ik vind het prachtig. In Steel pakt men verder door met, naast rustige momenten, een stel flinke vocale uithalen van Pryor. Een intermezzo met harde gitaarriffs en veel toetsenwerk zorgen voor een brede grijns op mijn gezicht.

Ook The Ogre Of Archon refereert aan jaren zeventig hardrock en bluesrock door enkele Frank Marino-achtige uitspattingen op gitaar. Verder zijn invloeden van Rush uit hun symfonische periode  duidelijk aanwezig in Into The Breach. Het bijna tien minuten klokkende Hyperborea lijkt zelfs rechtstreeks afkomstig van het Rush-album “Grace Under Pressure”. Zelfs Porcupine Tree komt nog even voorbij in The Forlorn Hope. Niet dat Babb en Schendel de copycats uithangen. Daarvoor is hun compositorische kwaliteit te groot. In het verleden deden ze dat ook met nummers die aan Yes refereerden, een tattoo die ze een paar albums geleden al hebben verwijderd. Jammer dat men de plank met The Writing On The Wall misslaat met eenvoudige ‘recht toe recht aan’ rock. Ook de zang van Pryor gaat schuren en zorgt bij mij een lichte irritatie.

Is het dan alleen hardrock wat de klok slaat? Nee. Evenals op “Dreaming City” is een cluster van drie opeenvolgende instrumentale nummers ingebouwd met veel toetsenwerk van Fred Schendel. A Spell Upon His Mind is de eerste, met vette en zwaar aangezette synthesizers. Er zijn sterke overeenkomsten met At The Threshold Of Dreams van “Dreaming City”. Aansluitend volgt het licht psychedelische Moon Pool met vervormde gitaar, toetsen en geprogrammeerde drums. The Dark bestaat uit bruut gitaarwerk waar Schendel op zijn Hammond lekker doorheen mag raggen. Al met al zijn dit instrumentale nummers die een andere zijde van de groep laten horen.

De afgelopen decennia heeft Glass Hammer zich meerdere keren opnieuw uitgevonden. Aan de basis van elke incarnatie stonden Steve Babb en Fred Schendel. Het duo voelde haarfijn aan wanneer het juiste moment van een nieuwe incarnatie was aangebroken. Ik ben uitermate nieuwsgierig wat deze band, die bijna dertig jaar bestaat, nog voor ons in petto heeft.