Glass HammerAlbum

Bij de release van het veertiende studio-album van Glass Hammer rijst voor kenners natuurlijk de hamvraag: hoe hoog is het Yes-gehalte op dit album? Het antwoord is, om met de woorden van een bekend Nederlands politicus te spreken: “minder, minder”.

Natuurlijk horen we, verspreid over het album, flarden Rick Wakeman, Steve Howe en Jon Anderson, maar ook passages die doen denken aan het typische Hammond-spel van Keith Emerson. Het nummer The Grey Hills klinkt nog het meest als Yes met “Drama”, “Yes” en “Time And A Word” als referenties.

In tegenstelling tot de laatste cd’s van Glass Hammer drukken de Yes-associaties ditmaal geen stempel op het totale album. Voor de luisteraar zal dit voor een groot deel worden veroorzaakt door de beperkte vocale aanwezigheid van Jon Davison. Daarnaast ontwaren we op dit nieuwe album echter ook duidelijk meer proggy, en psychedelische elementen. Verstilde momenten worden afgewisseld met heftige, hoekige riffs waarbij meteen de naam King Crimson komt bovendrijven.

Omdat Davison de nodige verplichtingen heeft met Yes, hebben Schendel en Babb er ditmaal voor gekozen om oudgedienden Carl Groves en Susie Bogdanowicz uit te nodigen op het oude nest. Het resultaat mag er zijn. Vooral de glasheldere zang van Bogdanowicz is een genot om naar te luisteren. Dat geldt overigens ook voor de ritme-tandem Raulston-Babb. Wat een fenomenale wisselwerking! Het album opent dan ook in een heerlijke fusion-groove, waarin we worden uitgenodigd in de Garden of Hedon, vol met heerlijke sensaties (hemelse gitaarsolo, jazzy vocalen en dito toetsen, heavy riffs en gitaarfratsen tussendoor).

“Ode To Echo” is een conceptalbum met als thema ‘narcisme’ (zelfverheerlijking). Zo is I Am I een tragische mini-progmusical over Echo en Narcissus, twee figuren uit de Romeinse mythologie. Echo (wondermooi vertolkt door Susie Bogdanowicz) was verliefd op Narcissus die haar liefde echter niet wenste te beantwoorden. Panegyric is een toespraak uit de tijd van de oud Grieken ter meerdere eer en glorie van een persoon. Dit nummer wordt gevormd door een kille melodie die onderbroken wordt door een prachtig vocaal intermezzo van Susie Bogdanowicz en daarna terugkeert in een volledig bombastische context.

Door de psychedelische tekst valt de slepende Monkees-cover Porpoise Song hier niet buiten de boot. Schendel en Babb hebben het nummer in een ‘wall of sound’ jasje gestoken waardoor het, met name  op hoog volume, heerlijk klinkt. Het slotnummer Ozymandias staat voor hoogmoed en is geïnspireerd door De Egyptische Farao Ramses II, die zichzelf tot koning der koningen kroonde met de naam Ozymandias. Na een rustige opening belandt dit nummer in een muzikale achtbaan die uitmondt in het jubelende slot met het trotse beeld van de Farao.

De heren en dame van Glass Hammer zijn er zeer wel in geslaagd om de sfeer van alle nummers op treffende wijze muzikaal te vertalen. Dat resulteert niet bepaald in hapklare symfo of prog. Het kost wel een aantal draaibeurten om alle pareltjes aan de oppervlakte te krijgen, maar het is beslist de moeite waard.

Het is nog vroeg in het jaar, maar met “Ode To Echo” scoort Glass Hammer zeker een mogelijke kandidaat voor de jaarlijst 2014.

Math Lemmen