Glass HammerAlbum

Al sinds mensenheugenis is Glass Hammer het kindje van Steve Babb en Fred Schendel. Deze vrienden voor het leven brengen al vanaf 1993 met enige regelmaat albums uit, die stuk voor stuk niet gekwalificeerd kunnen worden als baandoorbrekend of origineel, maar toch wel een hoge mate aan kwaliteit en zalige muziek herbergen. Onverstoorbaar doen zij hun ding en spelen ze wat zij zelf mooi vinden. In de meer dan 15 jaar hebben ze zich in mijn ogen ontwikkeld tot één van de toonaangevende symfonische rockbands uit de Verenigde Staten.

Vormden zij zelf steevast het muzikale brein van de groep, op al hun albums lieten zij zich bijstaan door een flinke schare muzikanten, die naast soms familie vooral geloofsgenoten zijn. Het is immers een publiek geheim dat Glass Hammer onderdeel uitmaakt van de zogenaamde Christian Progressive Rock beweging in de Verenigde Staten.

Op het tiende studioalbum “Three Cheers For The Broken-Hearted” gaan Babb en Schendel terug naar de basis. Maakten de heren op “Culture Of Ascent” naast een vaste zanger, drummer en gitarist nog gebruik van vijf andere gasten, op dit album spelen ze alle instrumenten gewoon zelf. Op zeven nummers neemt de fraaie Susie Bogdanowicz de vocalen voor haar rekening, terwijl een uiterst bescheiden gastrol is weggelegd voor de gitaristen David Wallimann en Josh Bates.

Daarnaast wordt songmatig gezien ook een flink andere koers gevaren. De afgelopen jaren blonken Babb en Schendel uit in het componeren van lange nummers die wij in progkringen nog wel eens duur ‘epics’ plegen te noemen. Niet zelden troffen we nummers aan met een speelduur tussen de vijftien en twintig minuten die waren voorzien van vaak lang uitgesponnen instrumentale passages. Met elf nummers die qua speelduur variëren van drie tot dik zeven minuten hebben we het nu wel gehad. En ik moet zeggen dat mij dit uitstekend bevalt. Heel even dacht ik flauw dat het te maken had met de complete metamorfose die Schendel heeft ondergaan. In vrij korte tijd is deze zwaarlijvige en langharige toetsenist immers verandert in een slanke en kaal geschoren man voorzien van bril met Hans Anders-look. Een treffender voorbeeld van het gezegde ‘een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken’ is niet te bedenken. De muziek op “Three Cheers Of The Broken-Hearted” heeft namelijk niet aan kracht ingeboet. Sterker nog, de groep komt krachtiger over en klinkt nu meer als een collectief.

Van Glass Hammer bekende conceptuele thema’s als Tolkien, ridders en andere middeleeuwse zaken zijn achterwege gelaten. Weloverwogen kiezen Babb en Schendel ervoor om de door hun betreden paden te verlaten en weer terug te keren naar de betrekkelijke eenvoud uit de begindagen van de band.

Dat Schendel naast een begenadigde toetsenist ook een meer dan verdienstelijk partijtje gitaar en drums speelt, was bekend. Wanneer hij deze instrumenten bespeelt, hoef je geen snelle en virtuoze gitaarsolo’s of ingewikkelde drumfills te verwachten. Alles staat volledig in dienst van het collectief.

Wat voor muziek treffen we dan aan op dit tiende Glass Hammer album? Grofweg valt er een tweedeling te maken in de van de groep bekende mid-tempo en melodieuze nummers als Come On, Come On, The Mid-Life Weird, A Bitter Wind en Sun Down Shores. Steviger werk en de hard(rockende) kant van Glass Hammer valt te beluisteren op het uitstekende The Lure Of Dreams, Sleep On (met een gastrol voor David Wallimann) en The Curse They Weave (met zalige Mellotron van Schendel). Op Hyperbole toont men aan ook een modernere benadering van (progressieve) rock niet uit de weg te gaan. De band blijft dit keer mijlenver af van het Yes-stempel wat zij vaak kregen opgeplakt.

Opvallend is dat voor het eerst na zestien jaar een Glass Hammer albumhoes wordt gesierd met de bandleden zelf. Ook in die zin kan men zeggen dat Glass Hammer met “Three Cheers For The Broken-Hearted” uit de kast is gekropen. Daarom alleen al besluit ik deze recensie met een driewerf ‘Hoera!’.

Hans Ravensbergen