Gleb KolyadinAlbum

De naam Gleb Kolyadin zal niet meteen bekend in de oren klinken, maar de naam van het Russische gezelschap Iamthemorning moet toch een belletje doen rinkelen. Aldaar is Kolyadin huiscomponist en toetsenist. Met dit derde werk onder eigen vlag wordt er flink uitgepakt; een strijkorkest, een koor, een invalbeurt van Tony Levin op de contrabas en een uitgebreide lijst aan muzikanten, die het schilderachtige, klassiek geënte pianowerk voorzien van een symfonische omlijsting. Het resultaat laat zich dan het best vergelijken met het instrumentale werk van Karfagen of een nummer als Romantic Warrior van Return To Forever. Ook moest ik af en toe denken aan het werk van Pat Metheny. Van het ietwat sentimentele karakter van Iamthemorning hoor je weinig terug.

De piano van Kolyadin is alom aanwezig en hij strooit met noten als waren het rijstkorrels uit een gescheurd pak, toch gaat het niet tegenstaan gedurende de veertig minuten muziek die “The Outland” voorschotelt. Je hoort wel duidelijk dat alle ideeën achter de piano zijn ontsprongen, waardoor de andere instrumenten vrijwel nooit een leidende rol innemen.

Toch kan tijdens een nummer als Apparatus de elektrische gitaar nog even flink scheuren, terwijl het moderne, jazzy slagwerk je om de oren vliegt. Dit is misschien wel mijn favoriete nummer van de plaat. Het heeft namelijk weinig van het ietwat tuttige pianospel waarmee de opener van de plaat, Voyager, de luisteraar verwelkomt. Een nummer dat overigens met zijn tien minuten wel veel verschillende sferen weet op te roepen, waardoor je de openingsfase ook weer snel vergeten bent.

Dankzij de uitgebreide arrangementen is er veel gelegenheid om te intensiveren, hetgeen goed benut wordt door Kolyadin. Het album weet een consistente kwaliteit te bieden van hoogwaardige symfonische kamer-progrock en ook de productie is om je vingers bij af te likken. Het gaat hier om een zeer heldere, ruime mix met veel oog voor textuur en dynamiek.

Toch blijft het, zoals bij de meeste instrumentale muziek, ook altijd even zoeken naar waar jij, als luisteraar, echt aangesproken wordt. Echt zangerige muzikale lijnen ontbreken en ook een bepaalde individuele klasse of présence, die bijvoorbeeld instrumentale nummers van Focus of Camel tot heuse songs kan verheffen, is er niet. De muziek van Kolyadin blijft dan een tikkeltje anoniem, als een curry die net even wat smaak mist.

Een ongelukkige woordkeuze, want smaakvol gearrangeerd en uitgevoerd is het juist wel. En daarin huist dan ook de kracht; de perfectie en finesse waarmee de muziek is uitgevoerd en vastgelegd. Voor liefhebbers van eerder genoemde groepen wordt “The Outland” dan ook warm aanbevolen. Voor een toekomstig schot in de roos bij het progvolk kan Kolyadin eens proberen eerst een verhaal uit te kiezen, en daar bij te gaan componeren. Dan kan er met dezelfde middelen zeker wel eens een erg meeslepend album uit voortkomen. We houden deze artiest in de gaten.