Glorious WolfAlbum

Ruud Dielen hebben we in 2017 aan u voorgesteld en de conclusie die u na het lezen van de recensie van “Aquarius” kon trekken is dat deze hobby-instrumentalist destijds al goed bezig was. De term ‘hobby’ instrumentalist is overigens niet neerbuigend bedoeld, Dielen is in de eerste plaats actief ondernemer, daarna muzikant.

Relatief snel na het debuut “Aquarius” komt Dielen met het opvolgende album, “Zodiac”. Met dit album pakt Dielen het een stuk ambitieuzer aan, dit keer is er vanaf het begin een fysiek exemplaar geperst die deze recensent dan ook snel toegestuurd kreeg. Het debuut verscheen in 2017 namelijk als digitaal album en is nooit als fysiek exemplaar verschenen. Het artwork is verzorgd door Ed Unitsky en de cd is gemastered door Oscar Holleman, beiden geen onbekenden in de progwereld.

Bij de eerste luisterbeurt van “Zodiac” krijg je direct een bijzonder gevarieerde cd te horen waar verschillende invloeden op te bespeuren zijn. Ondanks al die verschillende uitwerkingen blijft de plaat overigens wel homogeen. Eén invloed uit het muzikale verleden van Dielen heeft u al in een vorige recensie van mij gehoord, Pink Floyd. Die band is namelijk weer regelmatig te ontwaren in de songs, vooral door het voortreffelijke gitaargeluid van Dielen. Maar ook zijn stem refereert wat naar die band. Luister maar eens naar de openingstrack van de cd, Constellations of het ruim acht minuten durende Feelin’ Blue.

Op andere momenten is Marillion te ontdekken binnen de muziek van Glorious Wolf, zeker in het tweede gedeelte van Close To The New World. Gitaar-technisch, maar ook hier heeft de stem van Dielen raakvlakken met Steve Hogarth. De track heeft een rustige productie hoewel er veel details zijn verwerkt. Het mooie binnen het geheel is dat er geen opgepompte productiefoefjes te vinden zijn, maar weloverwogen toevoegingen.

En dan krijgen we Poets (When Poets Dreamed Of Angels) te horen, wat oorspronkelijk van het album “Secrets Of The Beehive” van David Sylvian komt en nagenoeg exact op prachtige wijze is gecoverd. Het bereik van gastzanger Frans Verouden kun je vergelijken met dat van David Sylvian. Donker en een tikje mysterieus.

Vooral het gitaarwerk van Dielen is het benoemen waard. Je kunt horen dat hij voor hij Glorious Wolf opstartte veel in coverbands heeft gespeeld, want naast Gilmouriaans gitaarwerk is de stempel van Satriani vaak te ontwaren, maar ook het bluesgeluid van Gary Moore. Een absolute meerwaarde zijn de voortreffelijke solo’s van Dielen. Toetsen-technisch maakt hij veel gebruik van Mellotron samples, waardoor er een interessante blend ontstaat tussen de jaren zeventig, tachtig en negentig van de vorige eeuw.

Hoewel dit album niet in mijn top tien van 2019 is beland zou ik deze schijf de opmerking ‘ongekend goed’ willen meegeven. Waarom? Als je de cd analyseert kom je tot de conclusie dat het bewonderingswaardig is hoe Ruud Dielen het volledige instrumentarium heeft ingespeeld (uitgezonderd minimale toevoegingen van gastmuzikanten) en er nergens een zwakke schakel is te vinden. In soortgelijke producties is er altijd wel een tekortkoming te vinden, maar in het geval van “Zodiac” mag u in alle redelijkheid wijzen op een oneffenheid. Voor de liefhebbers van de genoemde namen zal “Zodiac” misschien als surrogaat doorgaan, bij mij is er alleen bewondering voor deze schijf te bespeuren.