GrombiraAlbum

Dacht ik met The Spacelords wel de meest kleurrijke Duitsers uit het psychedelische spectrum gehoord te hebben wordt ik ditmaal verrast met Grombira. Waar the Spacelords op ‘Unknown Species’ voornamelijk hun muzikale inspiratie en hallucinerende kruidenmengsels uit India haalde is het op ‘Lunar Dunes’ met Grombira een wonderlijke maar voor mij zeer geslaagde mix tussen psychedelische en Arabische muziek. Zelf noemen ze het oriental spacerock met daar tussendoor funky Mumbay beats tot aan Kasbah dancemoves toe. Dan weet u in welke uithoek we het moeten gaan zoeken.

Of het een geslaagde grap is of toch bloedserieus laat ik in even het midden, maar in de aliassen en logo van hun groepsnaam suggereert Grombira een Arabische band te zijn. Trap er niet in. Net zoals in de traditionele gestoken kledij op hun eigen band site. We hebben namelijk te maken met Duitsers uit het Beierse Würzburg waar normaal gesproken met een hoog meezinggehalte hoempa muziek wordt gebrald en veel bier met bratwurst wordt genuttigd.

Hoe Ahmed La Funk op bas, Fredh al Fezer op drums, Habib L1 op toetsen en Sheyk rAleph op verschillende oosterse instrumenten het voor elkaar krijgen weet ik niet. Maar voor mijn gevoel toveren respectievelijk Achim Schmidt, Fred Feser, Andy Lein en Ralph Nebl (what’s in a name) op dit derde album alweer een heerlijk oriëntaals sfeertje uit hun instrumenten. Niet alleen in hun aliassen zit een verdraaide twist ook hun muziek is een mix op zich van de eerder genoemde spacerock, etnische wereldmuziek en bij vlagen, als het even de sound van jazzrock opzoekt, Brand X, ‘Moroccan Roll’ en ‘Masques’ zoals in Mad Mullahs.

En er is nog zoveel meer. In Civilization One komt zelfs de krautrock van Kraftwerk even  bovendrijven dankzij het gebruik van de vocoder. Op het verder volledige instrumentale album volgt daarin een kort relaas dat gaat over een banaan die binnen 12 uur zich in een menselijk gedaante vormt. De vraag die wordt gesteld is hoe een lichaam daarna zich weer kan evolueren naar een banaan. Hiermee weet u waar Grombira als Abraham zijn fenomenale mosterd vandaan haalt om tot dit soort opwellingen te komen.

Terug op aarde deint in Dune Tune, net als een kameel in de woestijn, een loom reggae ritme ons mee met een prachtig thema getokkel op sar. Het hele album tovert bij mij sowieso een glimlach op mijn gezicht. Word er zelfs relaxt van, met af en toe melancholische momenten die Sheyk rAleph aka Ralph Nebl op zijn akoestische snaarinstrumenten saz, sitar, tar, oed gimbri en wat nog meer bij mij naar boven brengt. En dan heb ik het nog niet over de vele betoverende oosterse fluiten die hij bezwerend ter hand neemt.

Tja, is dit prog? Ik verkeer al snel in hogere etnische sferen en zie in mijn beelden bij het prikkelende Moonsafe een wulpse buikdanseres bevallig voorbij schuiven en dans daarbij mijn stramme heupjes even los. En doen we dat ook niet tijdens een gemiddeld progconcert?

Geïnteresseerd  in een trip? Start eerst met openingsnummer Saraswati Supercluster. De groep neemt hierin ruim de tijd om in een ambient sfeertje eerst in de stemming te komen, om daarna in een kwartiertje (als dat geen prog is) de wonderlijke muzikale wereld van Grombira te ontdekken.