GronholmAlbum

Ach, het klinkt wel redelijk.

Dodelijke woorden in een recensie van een nieuw album, al zeg ik het zelf. Maar zo langzamerhand lijkt de combinatie van deze recensent en het label Lion Music een garantie voor teleurstelling te worden.

U raadt het al. Zittend in mijn progwereldkantoor word ik geconfronteerd met een nieuw schijfje van dit Finse Label. Even overweeg ik een break te nemen, maar helaas heb ik net hiervoor mijn lunchpauze al gehad. Geen vluchtweg dus voor mij. Door de ruiten van de afdeling zie ik een smalende lach van collega Erik Groeneweg, die een apart kantoortje op onze afdeling heeft. Wat hij daarvoor heeft moeten doen is onder de medewerkers van Progwereld nog steeds een volledig raadsel. Aan zijn gezicht te zien weet hij al dat ik weer eens een  ‘moeilijke’ progmetal plaat van Lion Music op mijn bureau heb liggen. Vanmorgen tijdens de voorbespreking van het team en de verdeling van de promo’s bleek dat hij wel iets moois in het verschiet had, namelijk het album van Ex-wise heads.

Binnensmonds vloekend schuif ik het schijfje dan toch in mijn cd-speler behorend tot mijn persoonlijke werktools. Na een abrupt begin komen de klanken van een ietwat saaie en voorspelbare cd tot mij nader. Mastermind achter deze band Mika Grönholm speelt verdienstelijk gitaar en toetsen, maar de eerste nummers van het album kunnen mij maar matig boeien, ondanks dat het geheel redelijk goed gebracht wordt. Is er iets dodelijker dan nummers die redelijk zijn, maar geen enkele zintuig in werking zet? Verveeld begin ik dan maar mijn nagels met de punt van mijn potlood schoon te maken.

Even veer ik positief en vol enthousiasme op van mijn krakkemikkige bureaustoel. Verbaasde blikken gaan mijn kant op, want ik hoor de klanken van Marco Hietala, de bassist en zanger van Nightwish in het nummer Vanity. Dit melancholische nummer maakt mij weer even blij recensent te zijn. Al hevig schuivend en zoekend tussen de chaotische stapels cd’s en promosheets zoek ik de beschrijving behorend bij deze cd. De blikken van mijn collega’s raken al iets meer geïrriteerd als ze blijkbaar gestoord worden in hun werkzaamheden. Het resultaat is dat onze Progwereldchef Maarten even naar mijn bureau toe loopt. Met een nieuwsgierige maar strenge blik kijkt hij naar mijn blanco velletje papier en dit doet mij vrezen voor het naderende functioneringsgesprek. Ik roep mijzelf tot orde en ga geconcentreerd te werk, tenslotte wil ik toch een keer om een nieuwe bureaustoel vragen, hopelijk laat het budget dat toe dit jaar.

”Silent Out Loud” is de opvolger van de in 2010 uitgekomen debuutalbum “Eyewitness Of Life”. De muziek is lastig te omschrijven, maar kan het best worden omschreven als een mix van heavy metal met progmetal. Als ik een paar bands ter vergelijking moet noemen, zijn dat Queensryche en Seventh Wonder. Mika Grönholm heeft net als op het debuutalbum weer gebruik gemaakt van diverse gastmuzikanten. Naast Hietala figureren ook Billy Sherwood (ex Yes), Markku Kuikka (Status Minor) en Janne Tolsa. Begrijp mij niet verkeerd, de nummers klinken op zich prettig in het gehoor en worden positief versterkt door de zang van Kuikka en Sherwood, maar de spanning ontbreekt mijns inziens teveel. Vooral in het begin leunen de composities teveel op powermetal. De tweede helft van de cd leunt  Grönholm vooral op zijn eigen kwaliteiten, want daar treedt wat meer simplisme in de composities, waardoor het geheel wat meer karakter krijgt dan de wat meer bij elkaar gezochte composities in het begin. Maar ook daar treedt weer de verveling na een tijdje toe, zeker als het instrumentele Giant Step uit mijn hoofdtelefoon klinkt. Het is simpelweg niet uitzonderlijk genoeg om mijn aandacht vast te houden. Lang duurt de verveling overigens niet, want de klok telt in totaal maar 41 minuten op dit album. Positieve uitschieters zijn ondanks alles Race Is On en het korte, eenvoudige en akoestische Set The Stones.

En hop, de cd gaat uit de cd-speler en belandt boven op mijn chaotische stapel van promo’s die waarschijnlijk nooit meer beluisterd worden. Ach, blijkbaar ben ik niet de enige die het moeilijk heeft, want achter de wand van mijn kantoor hoor ik iemand heftig snikken. Blijkbaar heb ik het nog met dit schijfje getroffen.

Ruard Veltmaat