GulaAlbum

De laatste jaren heb ik de lezers van Progwereld door mijn persoonlijke interesse in zwartgallige, weemoedige en depressieve muziek regelmatig op de hoogte gehouden met zwaarmoedige maar vooral ook melodieuze metal. Die conclusie kunnen we samen trekken.

Maar…

Het kan altijd erger. Er is nog altijd Gula.

In 2018 heeft Mario van Os al eens geschreven over deze Nederlandse band. Bij zijn omschrijving gebruikte hij gelijk deze treffende woorden: “Het psychedelische karakter is meteen voelbaar bij de eerste tonen van het album. De muziek voert je terug naar de zestiger jaren hippie en flowerpower tijd en je wordt zo’n 47 minuten ondergedompeld in een atmosferische trip.” Op hun nieuwe album “Birds Of The Apocalypse” vind je deze diepzwarte muziek opnieuw, maar maken ze meer gebruik van toetsen en programmering. De albumhoes is gemaakt door Annette Goedegebuure en het artwork is geproduceerd door bassist (en zangeres) Ilja Fase. Een interview met deze band vind je elders op deze site.

Net als op de vorige cd vind je op dit nieuwe album veel stoner in de vorm van distortion, ringmodulatie, geluidssynthese en zwaar aanvoelende gitaarakkoorden. Op dit album zorgt de band veelvuldig voor hypnotiserende sferen. Alsof je met een enorme joint op de bank ligt, met je hoofd over de leuning, starend naar het plafond. De zang van Ilja Fase zorgt voor een unheimisch gevoel en ze lijkt op een bezwerende Indiaanse genezeres die vol passie haar goden aanbidt, op andere momenten denk je dat ze in een psychose is geraakt.  

Psychedelische klanken, bijzondere, spacy geluiden die auditieve hallucinaties kunnen opwekken, een zwaar brommende basgitaar en de bedwelmende stem van Fase, hoor je in de titeltrack Birds Of The Apocalypse. De band en deze melodie doen geen enkele moeite je te vangen, het is een trip die je moet ondergaan. Het slot is indrukwekkend en tegelijkertijd gekmakend. Eén ding is duidelijk, Gula is er niet om je vrolijk te stemmen.

Desondanks is er ook ruimte voor hoop. In de vorm van Ana is Anna. Deze postrocksong voelt aan alsof je buiten je lichaam treedt, in een gelukzalige trip belandt, terwijl je je laatste adem uitblaast. De toetsen en elektronica betoveren je geest en houden dat gedurende lange tijd vast, terwijl de gitaar en de bas opbouwend steeds meer melodie voortbrengen. Langzamerhand word je geconfronteerd met de zonden uit het verleden, je moet eerst boete doen voordat je definitief tot rust mag komen. Daarna doet de psychedelica zijn intrede, om dan uiteindelijk in een euforische en gelukzalige sfeer te eindigen. Een geweldige track die zelfs na meervoudige beluistering beklijft. Het nummer betreedt met stip mijn persoonlijke Top 2000-lijst.

Maar hoe figuurlijk ik zojuist bovenstaande track ook heb neergezet, over de hele linie is het een flinke lading zwaarmoedigheid die je over je heen krijgt gestort. Bezwerende, psychedelische muziek vol van connecties met Hawkwind, Monkey3, E-L-R en My Dying Bride, en de toevoeging dat deze band duidelijk voorkomt vanuit de stoner scene. De loodzware track Laughing Song en een track als Pigs In Space zijn daar het treffende bewijs van. In de laatste song krijgt Fase assistentie van Jan Bleijenberg. Het nummer ademt een flinke laag stoner, maar ook Hawkwind van de jaren zeventig.

Na een aantal luisterbeurten is het wat mij betreft klip en klaar dat de band een geweldig potentieel heeft. In de gruizige tracks klinkt de band uiterst vakkundig en hij volgt een duidelijke muzikale visie. Wel een visie waarvan het muzikale spectrum je moet liggen, dat staat als een paal boven water. Sta je open om je grenzen te verleggen en ben je gevoelig voor een boeiende mix van stoner, doom en psychedelica? Dan is dit een band die je absoluut moet checken.