We weten en kennen het wellicht allemaal: het verlies van een geliefde kan je helemaal verscheuren. Zo’n tragische gebeurtenis zorgt in enkele gevallen voor een enorme creatieve uitbarsting bij kunstenaars, tekstschrijvers, dichters en muzikanten. Dit is dan ook het verhaal van de Finse gitarist Juha Raivio en zijn overleden partner Aleah Starbridge.
De zojuist vermelde namen zijn nog niet zo bekend binnen het gemiddelde prog circuit maar wel in de wereld van metal en met name binnen het subcultuur doom metal. Juha Raivio kennen we van de band Swallow The Sun, waarvan we de triple cd “Songs From The North I, II & III” en het onlangs verschenen “When A Shadow is Forced Into The Light” op deze site hebben besproken.
In 2016 maakte Raivio nog een cd met zijn beeldschone vrouw Aleah Starbridge onder de naam Trees Of Eternity: “Hour Of The Nightingale”. Die cd was al helemaal opgenomen, maar nog niet tot in de details geproduceerd toen zij in april 2016 overleed. Na het overlijden van zijn vriendin schreef Ravio dit album in slechts één week, met behulp van teksten en gedichten die Starbridge schreef in de jaren voor haar dood. Raivio sloot zichzelf af van de buitenwereld, nam zijn gitaar ter hand en schreef in één ruk de basis voor dit album. In een interview verklaarde hij later dat hij van die bewuste week na Starbridge’s dood geen echte herinneringen meer heeft, alleen de schetsen, teksten en geluidsopnames confronteerden hem met zijn werk en het rouwproces van de eerste dagen na haar overlijden. Een tijdje later nodigde hij zijn collega’s (en vrienden) Tomi Joutsen en Gas Lipstick uit om het album muzikaal verder uit te werken, en met de nodige inbreng van die mannen zag dit album het levenslicht.
De muziek is wat lastig te omschrijven aangezien het album niet uit elkaar barst van de verschillende melodielijnen, maar je wordt in elk geval door bijzondere klanken meegevoerd naar de donkerste spelonken van de hel. De narigheid is tot diep in je bloedvaten voelbaar. Trage, logge ritmes, doom metal zoals die ooit bedacht is. Op het album zijn veelal gedichten en teksten gebruikt die Aleah heeft geschreven in de jaren voorafgaand haar overlijden. Natuurlijk staat de gitaar van Raivio centraal, maar ook de zang van Tomi Joutsen en zangeres Heike Langhans is een essentieel ingrediënt binnen dit werkstuk. Ten opzichte van de muziek van Swallow The Sun is vooral de laatste band melodieuzer, meer divers en avontuurlijker.
Om nog specifieker te zijn in die sfeer, de zang van Armorphis zanger Tomi Joutsen is bijzonder knap, maar ook ijzingwekkend te noemen. Dit moet als de hel klinken wanneer je in het fysieke leven met een rugtas vol zonden je laatste adem uitblaast. Dat beklemmende, angstige affect is over het hele album te voelen, maar in optima forma vind je dat in The Maze. Het klinkt echt afschuwelijk, rauw, maar vooral ook fenomenaal, intens wanhopig en sleurt je op basis van de geboden muziekkwaliteit mee. Bijzonder vriendelijk en contrasterend klinkt dan het nummer My Mistake, waarbij Draconian zangeres Heike Langhans de lead vocals voor rekening neemt. Ook daar horen we het grommen van Tomi Joutsen, maar Langhans houdt het nog enigszins luchtig en even later horen we zelfs nog cleane zang van Joutsen, wat voor contrast tot in al je haarvaten zorgt. Langhans zorgt tussen de songs voor enkele gesproken gedichten van Aleah.
Aleah Starbridge figureert zelf ook op Dreams Burn Down, het sluitstuk van dit album en misschien wel de meest mooie song. Bijzonder herkenbaar klinkt Aleah, zoals ze ook op het album “Hour Of The Nightingale” klinkt, in een ultieme poging van Raivio haar voor het publiek weer tot leven te brengen. Je kan het beschouwen alsof een engel de duivel in de hel compenseert. Er is maar één manier om dit in optimaal te ondergaan; in een donkere ruimte met je hoofdtelefoon op je oren.
“No Stars Upon The Bridge” laat zich lezen als een diepzwart boek waar je de donkerste krochten van je innerlijke bewustzijn ontdekt. Juna en zijn collega’s dringen diep je emoties binnen, zeker als je ervoor openstelt. De zang zal voor sommigen een absolute no-go area zijn, maar wanneer je een klein beetje van grunts houdt, zal dit een hoogtepunt worden in een emotionele muziekbeleving. Fans van bijvoorbeeld Antimatter, Agalloch en Opeth zouden dit gewoon eens moeten proberen, hoewel de vergelijking niet geheel sluitend is. Ik wil wel afsluiten met één samenvattend woord: indrukwekkend!
Ruard Veltmaat