Hats Off Gentlemen It’s AdequateAlbum

Als het met je muziek niet lukt kun je je in ieder geval onderscheiden met je bandnaam. Hats Off Gentlemen, It’s Adequate brengt dit laatste zeker in de praktijk. Of dit voor de muziek op hun laatste cd “The Light Of Ancient Mistakes” ook geldt, gaan we meemaken. De teksten gaan in ieder geval ergens over. Veel van de nummers zijn geïnspireerd op boeken of gebeurtenissen en ontwikkelingen die de makers bezighouden.

Malcolm Galloway is de grote man van de band. Hij schrijft alles, zingt en speelt gitaar, toetsen en bedient de elektronische drums. Zijn maatje Mark Gatland schrijft mee en speelt basgitaar, ook toetsen, gitaar en aanvullende drums. Ze maken er als vanouds weer een allegaartje van. Ze combineren naar hartenlust progressieve rock, alt-rock en experimentele muziek, met elektronische elementen, wat metaltrekjes en ambiente klanken. Op sommige nummers blaast Kathryn Thomas haar partijtje op dwarsfluit mee.

Met veel bas en drums, omgeven door flarden toetsen stuurt Galloway praatzingend zijn eerste boodschap de wereld in op Sold The Peace. Het is niet altijd voluit zingen wat hij doet, erg onder de indruk van zijn stem ben ik niet. De orkestrale break is opmerkelijk. De wereldleiders hebben meer in oorlog geïnvesteerd dan in de mensheid, is die boodschap. De titeltrack is ontleend aan de roman Look to Windward van science fiction schrijver Iain M. Banks. Dit klinkt heel mysterieus en dromerig, met subtiele fluittonen. Twee subtiele gitaarsolo’s omzomen de ook ingehouden zang.
Een bak vol elektronica krijgen we voorgeschoteld op Avrana Kern Is Made Of Ants. Dit is het eerste van een handvol instrumentale tracks. Drie nummers gehad, drie verschillende stemmingen: HOGIA ten voeten uit.

Verdeeld over het album is een heus drieluik opgenomen. Het instrumentale The Anxiety Machine biedt ons een kosmische reis in drie korte delen. Vooral veel zweverige toetsen moeten ons doen denken aan de film A Space Odyssey. De kennelijk niet zo liefdevolle jeugd van John le Carré vormde de inspiratie voor Sixteen Hugless Years. Galloway zingt dit indringend op een bedje van toetsen. Als een korte gitaarsolo volgt veer ik weer even op.

Het volgens de makers belangrijkste nummer Walking To Aldebaran is gebaseerd op de gelijknamige science fiction novelle van Adrian Tchaikovsky. Het is pittig, met een beukend ritme. Dwarse piano- en fluitstukken geven er een jazzy draai aan. Een gevoelig intermezzo krijgt een vervolg met wat op een auditie voor een rol in een opera of musical lijkt. Afwisseling is hier weer troef. Vol van dwarsfluit is Goodbey Cassini, Thomas doet dit fraai, terwijl de toetsen om haar spel heen fladderen. In Burn The World, mijn persoonlijke favoriet, maakt de band de trieste balans op van wat wij van de wereld hebben gemaakt: een zootje. “So many things we could have done, but we chose to burn the world”. Het is een aangrijpende melodie, traag en triest uitgevoerd, met de gitaarsolo die door merg en been gaat als passend slotakkoord.

Collega Erik Groeneweg gaf in zijn recensie van “The Confidence Kick” aan dat hij het teveel vond. Ik onderschrijf dit. Ik vind vijftien nummers best veel. Dat betekent wel veel afwisseling, “The Light Of Ancient Mistakes” is een avontuurlijke plaat geworden, in de traditie van Hats Off Gentlemen. En ja, deze belezen Britten weten zich hiermee ook muzikaal te onderscheiden, petje af, dat doen ze adequaat.