Hei’AnAlbum

Bam!

Fan vanaf de eerste minuten.

Daar gaat de objectiviteit.

Of…

Als je nu gelijk fan bent wanneer je een cd voor het eerst hoort? Omdat je naar iets luistert dat je echt goed vind en nooit geen meningen (of vooroordelen) hebt kunnen vormen omdat het om een debuutalbum van een band gaat?

Als recensent ben je in de eerste plaats liefhebber…

De Sloveen Matic Blagonič is wat ze noemen een multi-instrumentalist maar daarnaast ook jong talent. In eerste instantie start hij zijn project in zijn eentje op, maar na een tijdje besluit hij een band te formeren om zijn muzikale doelen te bereiken. Daarbij zocht hij hulp van zijn medestudenten aan het Muziekconservatorium in Ljubljana waar hij studeert. Hij vond al snel een drummer, Gaj Bostič en wat later voegden gitarist Matevž Počič en bassist Peter Smrdel zich bij het tweetal.

De muziek van Blagonič is in de basis progressief metalig, toegankelijk, elektronisch, orkestraal, prikkelend en is verrijkt met zowel cleane zang als grunts en screams. Daarbij moet gelijk de bijsluiter gemeld worden; die extreme vocale uitingen worden veelvuldig toegepast. Tegelijkertijd zijn die in mijn beleving ook noodzakelijk voor de impact en een emotionele reis door dit album. De impact van de muziek zou een stuk minder zijn wanneer er reguliere zang gebruikt zou zijn, dat staat als een paal boven water. Die grunts versterken de emoties en het theatrale aspect binnen de muziek. De muziek van Hei’An is in de basis groots opgezet met gevoel voor theater en bombast. De term stadionrock is niet ver verwijderd, anderzijds is het zo dat deze muziek het ook goed zal doen in kleine clubs of zalen.

Afijn, dat is alvast een klein inkijkje in de reis die je ondergaat wanneer je de muziek onder een vergrootglas legt.

Hei’An omschrijft de muziek zelf als post-progressive-metal en tracht ernaar in om zowel heavy geluiden als zachte emoties in evenwicht te brengen in het kader van mysterieuze post-metal-achtige landschappen. Daarmee maakt de band zelf het vergelijk met Alcest en Leprous. Dat vergelijk is in beide gevallen wat vergezocht, zeker die met Alcest. Ja, op basis van het vocale aspect kan je daarmee instemmen, maar dan is het ook gelijk gedaan. Een gevoel wat achterbleef na de eerste rotatie in de cd speler is dat Hei’An de nieuwe Linkin Park kan worden. Catchy moderne metal met aanstekelijke gitaarriffs, breaks en fills, een vol bombastisch geluid en emotie van voor tot achter. Anderzijds is het origineler en meer divers dan Linkin Park en minder ‘veramerikaanst’. Wat dichter bij huis heeft de band veel overeenkomsten met Mountain Eye, een Nederlandse fusion band met sporen van metal, ambient, folk en metalcore.

Het album is in conceptvorm gegoten en beschrijft een reis door de innerlijke hel van de man en de uitdaging om innerlijke demonen en trauma’s te overwinnen. Het behandelt voorkomende onderwerpen als giftige relaties, depressie, verlies of verslaving.
“Imago” leidt de luisteraar door meerdere stadia van kwelling en beproevingen gedurende de reis om opnieuw zichzelf te presenteren met een positief en verbeterd patroon.
Dat hoor je ook in de weergave van de muziek. Geen nummer is hetzelfde en biedt telkens een verrassing door strakke riffs, orkestratie of andere facetten. De cd begint bijvoorbeeld met een poëtisch ‘spoken word’, gevolgd door een inrumentale explosie. Of neem de waanzinnige toetsensolo in Time To Go of het bijzondere fluisterende intro van Shut My Eyes inclusief mijmerende gitaar en percussie dat voor een groot gedeelte instrumentaal is. Het babygehuil en het verdriet van een man en vrouw, het verwoordt de ultieme nachtmerrie ten voeten uit. Het nummer is feitelijk het eerste dat gearrangeerd en opgenomen is voor dit album. En hoewel de tekst niet staat voor de betekenis, is de song een verwerking van de gevoelens die loskwamen tijdens het begin van de Covid lockdown. Na deze track hebben we nog de bijzondere monoloog in At The Break Of Dawn, allemaal ingrediënten die de cd naar een theatraal hoogtepunt drijven.

De ‘reguliere’ songs zijn bijzonder sterk en hebben een melodieuze opbouw, waarna ze vaak in een climax belanden waarin de screams centraal staan. Inferno is zo’n track die zo goed in elkaar steekt dat ik zelfs na talloze keren onder de indruk ben. Natuurlijk moet je er van houden, van die grunts, van het geschreeuw. Voor sommigen is het misschien te veel van het goede, maar ze verwoorden op buitengewone manier de pijn, de bitterheid, de verslagenheid. Can’t Get Out Of My Skin is van hetzelfde kaliber en gaat over verslavingen. De tragiek, pijn en frustratie sijpelen in alle hevigheid door de muzieknoten. Briljant.

Grote woorden heb ik in het begin van deze recensie al gebruikt. Deze cd heeft mij minimaal vier weken gevangen gehouden in een cocon van emotie. Wat een genot, wat een power, wat een impact. En ik hou niet eens meer dan gemiddeld van screams, om een voorbeeld te noemen. Hei’an zit gelijk in een select hoekje van ontdekkingen waar ik verliefd op ben geworden. Bands als Kauan, Kingcrow, Boil, Ask The Slave, Psychonaut, Vulkan, Scarlet Stories, Monkey3, Crone. Bands die ik hoogstpersoonlijk op deze website mocht introduceren. Misschien is het valse trots. Misschien misplaatste arrogantie en denk je; hoor hem eens hoog van de toren blazen.

En toch, misschien raak je net zo onder de indruk van Hei’An als ik dat ben.

Wil je deze band beter leren kennen, lees dan het interview met Matic Blagonič.