HeKz Album

Ik kan me nog herinneren dat ik in 2018 tijdens Progdreams VII een cd in de handen gedrukt kreeg met een opmerking in de trant van: “Dit kan jij vast wel waarderen! Wil je er wat over schrijven?” Dat bleek te kloppen en het schrijfsel over die heerlijke plaat staat al enige jaren op onze website. De plaat maakt nog regelmatig rondjes in mijn speler.

Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder en is van de bezetting van de band HeKz op “Invicta” (want over die band en cd ging de vorige alinea) alleen Matt Young nog over. Maar dat heeft geen gevolgen gehad voor de kwaliteit van de muziek. Die is namelijk weer uitstekend. Dat zal ongetwijfeld ook te maken hebben met de namen die Young heeft weten te strikken om deze plaat in te spelen. Op gitaar horen we hier namelijk Mark Bogert (Magoria, Knight Area) en hoewel Young zelf ook toetsenpartijen speelt, is het Adam Holzman (Steven Wilson) die met enkele fraaie solo’s de aandacht naar zich toetrekt.

“Terra Nova” is een dubbelalbum geworden met bijna anderhalf uur muziek en laat weer dezelfde bijzondere mix horen van metal en progrock als op de vorige platen. Maar waar het op “Invicta” nog veelal metal met een vleugje prog was, is de weegschaal nu de andere kant op uitgeslagen. De metalinvloeden zijn volop aanwezig en de band beukt er af en toe lekker op los, maar de melodieuze en symfonische invloeden hebben veel meer aandacht gekregen. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met het vioolspel van Irina Markevich die hier als vast bandlid een prominente plek in de muziek van HeKz heeft opgeëist. En ook Bogert kennen we natuurlijk als een gitarist die erg veel melodie in zijn spel legt. Hij trakteert ons op deze plaat ook weer op een paar solo’s die werkelijk fenomenaal zijn.

Ook de zang van Young is wat meer ingetogen dan op de voorganger. Zijn partijen zijn opnieuw prima gezongen en de theatrale trekjes zijn (gelukkig) niet afgeleerd. Maar de ijzingwekkende uithalen van “Invicta” zijn niet meer aanwezig. Dat is niet erg, want de muziek leent zich eenvoudigweg minder voor dat soort uitbarstingen.

De eerste drie nummers zijn lekkere stampers met veel tempowisselingen en lekkere refreinen. Op het vierde nummer Mayday laat Young voor het eerst echt horen dat hij naast een prima zanger ook een uitstekende bassist is. We horen lekker veel vervorming op zijn bas en we worden getrakteerd op een ouderwetse progmetalbeuker. Het beste is echter voor het tweede deel van het album bewaard. The Tower is een eerste demonstratie van de verschuiving naar een meer progressief geluid, Too Far Gone is een heerlijke AOR powerstamper. I Am The Thrall gaat af en toe echt de industrial-kant op en Terra Nova II is een geweldige afsluiter, met prachtig solowerk van Holzman op de Moog en een flitsende gitaarsolo van Bogert. Met The Silent Man bevat het album ook een heuse epic van bijna vijfentwintig minuten. Een knap huzarenstukje dat de volle speelduur de aandacht weet vast te houden

“Terra Nova” is pas hun vierde album in elf jaar. Productief kunnen we HeKz dus absoluut niet noemen. Maar dit is wel een plaat die illustreert dat het zo nu en dan loont om ergens de tijd voor te nemen en dan gewoon met een kwalitatief goed product op de proppen te komen. Dit is echt een uitstekende plaat geworden. En hoewel Bogert hier zo nu en dan weer genadeloos de show steelt, is dit toch vooral het product van Matt Young, die in HeKz echt zijn ziel en zaligheid legt. Complimenten dus vooral aan zijn adres voor een heerlijke, diverse en pakkende plaat.