Helfir Album

Luca Mazzotta is wat mij betreft een ondergewaardeerde artiest. Althans, een klein beetje dan. Ik zal niet zeggen dat de kleine Italiaan alle elementen van zijn muziek feilloos uitvoert, maar hij stijgt boven de middenmoot uit als we multi-instrumentalisten in Europa moeten opsommen. Dit continent én de rest van de wereld moet daar alleen nog even achter komen.

Veelzijdigheid qua instrumentatie, maar ook qua compositie. Dat is wellicht de beste manier om dit album te omschrijven. “The Journey” wisselt prachtige songs af met enkele wispelturige tracks, maar over de hele linie kan er zo maar eens bewondering ontstaan na het beluisteren van deze cd. Vooraf is het wellicht nodig een bijsluiter toe te voegen. Niet iedereen gaat hier van genieten, de stem en het altijddurende accent van Mazzotta is daarbij de belangrijkste motivatie.

De cd is ingedeeld in drie mini concepten of beter gezegd hoofdstukken; Chapter I: Lying On A Blue Lawn, Chapter II: Table Of Diners en Chapter III: Tree Of The Abyss. Waar Mazzotta tijdens de vorige twee albums samenwerking zocht met andere artiesten is dat op deze cd beperkt tot slechts één zangeres. Zij zing mee op de laatste track van het album, Silent Path. Omdat de cd bijna geheel is opgenomen tijdens de corona pandemie van 2020 heeft Mazzotta ook het volledige productiepakket voor eigen rekening genomen.

Ik zal gelijk het wispelturige aspect aan deze cd benoemen, de cd klinkt gevarieerd maar niet overal consistent. Zo beginnen we bijvoorbeeld met het elektronische The Game, wat een kruising is tussen Depeche Mode en Kraftwerk. Eigenlijk staat die track volkomen los van de rest van de muziek, dat nog steeds doomy is ingericht, een stijl die je ook kan vinden op de vorige twee Helfir cd’s. De link met Antimatter lijkt volkomen verdwenen, ik persoonlijk kan er geen spoor meer van vinden.

Een paar songs lijken te ontaarden in verveeld geneuzel waarin bijna geen melodie is te vinden en toch verrast Mazzotta mij toch met een weergaloze gitaarsolo. Dan heb ik het bijvoorbeeld over Traces Of You;  saai en inspiratieloos, maar de Floydiaanse gitaarsolo is weergaloos. Ook In My Dream is in essentie wat saai ingericht maar wederom erg mooi door het subtiele en melancholische gitaarwerk .

Wat enigszins stoort aan het album is hoe de nummers worden afgerond. Die klinken iet natuurlijk en de beleving wordt een stuk mooier wanneer de songs naadloos overlopen in een nieuw nummer, daar leent het album zich uitstekend voor. Waarom Mazzotta vaak heeft gekozen voor deze abrupte onderbrekingen is mij niet duidelijk geworden.

Helaas is “The Journey” geen drie keer scheepsrecht voor de vriendelijke Italiaan. Dit album spreekt aanzienlijk minder aan dan voorganger “The Human Defeat” en overtuigt niet tot in de uiterste bloedvaten. Toch overheerst na de beoordeling van drie volledige albums het onderliggende gevoel dat Mazzotta een talent is. Wanneer hij wat meer hulp zoekt op muzikaal en productioneel gebied valt er nog veel te behalen binnen Helfir.