HourglassAlbum

Zoveel redenen om nieuwsgierig te zijn naar dit album. Allereerst komt de release maar liefst vijftien jaar na het vorige album, “Oblivious To The Obvious” (2009). Zouden de heren van het Amerikaanse Hourglass het nog een beetje kunnen? Als de tracklist vervolgens verraadt dat de kortste van de vier songs nog steeds praktisch dertien minuten aantikt, begint de liefhebber van epische progmetal in mij voorzichtig te stuiteren. Kan “Voids And Visions” daarmee rekenen op een net zo positieve Progwereld-recensie als de voorgaande Hourglass-albums?

Het zit er helaas niet in. Dat komt gek genoeg in eerste instantie door die tracklengte. Die zorgt voor voldoende variatie om verveling te vermijden, maar maakt het blijkbaar ook lastig om de individuele songs een eigen smoel te geven. Ook na een rits draaibeurten heb ik vaak geen flauw idee naar welke track ik nou eigenlijk zit te luisteren. De muziek beklijft zeker niet over de gehele lengte van het album, en een stevige snoeibeurt had de sterkere ideeën (die er wel degelijk zijn) meer ademruimte gegeven.

Een tweede struikelpunt is de zang. Hourglass is erin geslaagd om voor elk album tot nu toe een nieuwe vocalist te rekruteren. Yahosh Bonner heeft op “Voids And Visions” de plek achter de microfoon overgenomen van Michael Turner. Bonner heeft blijkbaar zijn sporen verdiend in de lokale gospelscene, maar zijn vocale benadering sluit helaas niet aan bij de mix tussen progressieve (hard)rock en melodieuze progmetal die Hourglass produceert. Hij is vooral hard aan het werk en vindt nergens de ontspanning in zijn stem. Vooral in de hogere passages klinkt hij geknepen en niet altijd even toonvast.

Het is zonde, want hij laat aan het einde van Void Within horen wel degelijk fijn te kunnen zingen. Daar doet zijn stem plots denken aan een mix tussen Doug Pinnick (King’s X) en Corey Glover van funkmetallegende Living Colour. Het is jammer dat er binnen de muziek van Hourglass niet meer ruimte te vinden was voor de soulvolle sound die Bonner zoveel beter past.

Het zijn storende elementen, maar misschien storen ze juist zo omdat “Voids And Visions” in wezen een fijne plaat is. Het album is niet vernieuwend en misschien net iets minder “metal” dan eerdere Hourglass-albums, maar daardoor contrasteren de hardere momenten juist zo lekker. Luister maar naar de opbouw van The Hour Grows Late, waar een kalm intro overgaat in de beste Dream Theater-riff die niet op “Train Of Thought” staat. Ook Enchant (vanwege het ‘progmetal light’-gehalte) en Ice Age zitten in mijn hoofd, al komt dat laatste wellicht omdat ook die club na een extreme winterslaap ineens weer opdook met een meer dan degelijk album.

Onder de streep blijft er een combinatie over van sterke plussen en een aantal frustrerende minnetjes. “Voids And Visions” is een verre van perfect Hourglass-album, maar ik merk dat ik er veel vaker naar terugkeer dan ik na de eerste luisterbeurten verwacht had. Onevenwichtig, raar en (dus) interessant plaatje toch.