Il Bacio della MedusaAlbum

Het vijfde album van Il Bacio della Medusa is getiteld “Imilla”. Het concept is geïnspireerd op de persoon van Monika Ertl, die vijftig jaar geleden door toedoen van de Boliviaanse veiligheidsmilitie om het leven kwam. Zij was een guerrillastrijder in de jaren 60 en 70 en haar strijdersnaam was Imilla. Bandleider en zanger Simone Cecchini schreef het in eerste instantie vrijwel geheel akoestisch. Toen hij het voorstelde aan de band, is het vooral door toedoen van de arrangementen van Diego Petrini (toetsen en drums), toch een elektrische cd geworden.

Brachten ze met “Seme” een allegaartje aan stijlen op het ronde schijfje, op “AnimAcustica” schotelden ze een dwarsdoorsnede van hun werk op de voorafgaande vier albums voor. Het roer gaat op “Emilla” weer om, door terug te keren naar de progressieve rock, met hardrockelementen, waarbij vleugjes, jazz, folk en Latin niet ontbreken.

Je krijgt de muziek van dit Italiaanse gezelschap niet cadeau. Bij mij duurde het de nodige draaibeurten voordat de klanken een beetje begonnen te landen. De zang van Cecchini is hier zeker debet aan. Hij werkt zich vol emotie door de lange tekstpartijen heen, qua dramatiek zoekt hij met het nodige pathos soms het randje op. De ritmes zijn niet altijd makkelijk te volgen, dwarse maatsoorten schuwt het ritmekoppel Pietrini en Federico Caprai (basgitaar) niet. De saxofoon van Eva Morelli voelt zich ook goed thuis in de soms schurende composities.

Het geluid van een typemachine dat overgaat in het ritme van het liedje, een kazoo, de kopstem van Cecchini en een scheepstoeter markeren Un Visto per la Bolivia. Ze zijn niet wars van een beetje gekkigheid, al is het thema van de cd bloedserieus. Op Amburgo 1 Aprile 71 slaat de dwarsheid en grilligheid toe. Straffe riffs, aangedikt met saxofoon en Cecchini die net niet uit de bocht vliegt. Veel tekst in Zio Klaus, maar het orgelspel verzacht deze ‘pijn’. Nieuwkomer Andrea Morelli, de broer van Eva, soleert op gitaar tamelijk ongrijpbaar.

Met name Eva Morelli zorgt juist ook voor de subtiele noot. Als zij haar dwarsfluit beblaast belanden we meestal in rustig vaarwater. Zo is Dentro Monika Qualcosa Non Va bijna ontspannen te noemen, met een refrein dat zich zo laat meezingen.

Het is best grappig om een Italiaan een keer of twintig Hans (klinkt als Haans) te horen zingen in het nummer dat gaat over de vader van Monika, Hans Ertl, bergbeklimmer en nazi-propagandist. De dodelijke Colt Cobra 38 Special is ongetwijfeld vaak gebruikt in de Boliviaanse strijd. Het nummer met die titel laat vreemd genoeg de fraaiste muziek van “Emilla” horen. Na het geluid van schoten en een met gierende banden wegrijdende auto speelt Morelli toch nog zijn gevoelige gitaarsolo, terwijl een wolkendek aan toetsen langstrekt en fluit en akoestische gitaar voor mooie ondersteuning zorgen.

Het is best even wennen, maar als je “Emilla” de tijd geeft om wortel te schieten in je hoofd valt er op de nieuwe van de Kus van Medusa het nodige te genieten. De Italiaanse passie spat er vanaf, vooral de zang is emotioneel. Een veelheid aan ritmes en stemmingen, stevigheid en subtiliteiten, het komt allemaal voorbij om het bewogen leven van Monika Ertl in drie kwartier muziek te doen herleven.