Il Segno Del ComandoAlbum

Als genre staat ‘Occult Prog’ vermeld in de release informatie van deze plaat. Als ik dat lees is dat niet iets waar mijn muziekhart meteen sneller van gaat kloppen. Door dit etiket verwacht ik dat luisteraars loodzware metal-achtige muziek voorgeschoteld gaan krijgen met teksten die vooral bedoeld zijn om tere zieltjes te shockeren.

Ook de albumhoes doet het ergste vermoeden: een optocht van een grote groep gemaskerde figuren in gewaden die een doodskist op hun schouders torsen en fakkels dragen, afgebeeld in zwart en wit. Een bijgevoegde groepsfoto (ik zal ‘m u besparen) van donker geklede, grimmig kijkende heren met omgekeerde kruizen om hun nek, staand bij een tafeltje met daarop brandende kaarsen zorgt ervoor dat ik nog meer verwacht dat mijn vooroordeel bevestigd gaat worden. Een vooroordeel waarvan ik na beluistering slechts deels kan stellen dat ik ernaast zit (weer wat geleerd).
De muziek is niet wat ik had verwacht, maar daarover later meer, en de teksten…ja, die zijn in het Italiaans en die taal beheers ik niet.

“Il Segno Del Comando” is het debuut van de gelijk genaamde Italiaanse groep. Origineel is dit album uitgebracht in 1996. Dit betreft dus een heruitgave. De in 1995 als studioprojekt begonnen groep heeft het thema van deze plaat gebaseerd op een roman van Giuseppe D’Agata. Muzikaal gaat een vergelijking vooral op met Goblin maar ook met muziek van andere landgenoten zoals Il Baletto Di Bronzo en Jacula. Aan dit album is op de heruitgave het bonusnummer Magia Postuma toegevoegd. Totaal duurt de heruitgave nu 54 minuten.

Het album begint met Tenebrose Presenze. Deze introductie is een duister klinkend stukje muziek met kerkklokken en bezwerende koorzang.
Dan het tien minuten klokkende titelnummer, Il Segno Del Comando. Het kerkorgel is daarvoor tevoorschijn getoverd en speelt een prominente rol. De muziek is gedreven en voorzien van tempowisselingen en lekkere lange solo’s. Het gevarieerde gitaarspel is prima voor elkaar, evenals de bijdragen van de andere muzikanten. Maar de zang op dit nummer kan mij niet bekoren. De overgave is er maar… de zanger zingt gewoon niet zo heel erg goed.
Het orgelwerkje Salmo XVII Di Baldassarre Vitale O “Della Doppia Morte” duurt iets langer dan een minuut en brengt ons naar het volgende nummer, Messaggero Di Pietra. Lekkere afwisselende progrock wordt ons voorgeschoteld. De zanger brengt zijn boodschap met veel emotie maar de zang is ook hier niet zo sterk. Naast een The Doors achtige toetsensolo is het nummer voorzien van een lange freakerige gitaarsolo.

Ritratto Di Donna Velata (Lord Byron’s Night Promenade) is rustig en sfeervol. Gastzangeres Elena Menichini zingt dit nummer mooi. Vooral door haar zang heeft de muziek iets weg van een ‘dark versie’ van Renaissance.
Missa Nigra begint met vervreemdende klanken waardoor een oncomfortabel sfeertje ontstaat. Maar er wordt lekker gebast op dit nummer en uiteraard worden we weer getrakteerd op fraai orgelwerk. Over de zang heb ik al genoeg geschreven, hoewel ik wel denk te begrijpen wat men er juist in dit nummer mee tracht te bereiken. Dezelfde zanglijn wordt overlappend door verschillende stemmen gezongen waardoor de bedoelde duistere, beklemmende sfeer van Missa Negra wordt versterkt. Overigens is ook hier weer sprake van lekker gitaarspel.

De filmische beginnoten van La Taverna Dell’angelo zijn om bang van te worden. Deze klanken worden afgewisseld met Camel-achtige interrupties waarna het nummer eigenaardig genoeg, want dit hebben we op dit album nog niet eerder gehoord, een beetje funky wordt. Een lekkere saxofoonsolo van gastmuzikant Andrea Romeo en solide gitaarsolo’s maken het ‘feest’ compleet.
Orgelspel en pianoklanken luiden het nummer Ghost Lovers In Villa Piuma in. Oorspronkelijk was dit het slotnummer van het album. Het is een instrumentaal stuk muziek dat prima past in de sfeer van de rest van het album, maar wat als muziekstuk op zich verder niet zo heel erg bijzonder is.
Magia Postuma is het bonusnummer. Het stuk begint met jazzy drumwerk en dito basspel. Over deze swingende basis wordt gesoleerd met een ouderwets klinkend orgel. Ook de gitarist doet een duit in het zakje maar zijn bijdrage is niet zo heel erg sterk. Dit extraatje heeft niet de kwaliteit van de rest van het album en valt daarnaast wat de sfeer betreft volledig uit de toon.

Een moeilijke plaat. De muziek op zich is best in orde, de zang daarentegen… En dan ook nog het naar mijn mening overbodige en misplaatste bonusnummer. Dat alles bij elkaar maakt dat ik het een onder gemiddeld album vind. Ook al hoor je dat de muziek over het algemeen knap in elkaar steekt en kun je begrijpen en zelfs waarderen wat de bedoeling van de muzikanten is geweest, uiteindelijk wil je toch een mooie luisterervaring. En die wordt niet geleverd.