Infinitome

Beyond the Beyond

Info
Uitgekomen in: 2022
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Eigen beheer
Website: https://infinitome.com/
Tracklist
Beyond Mars: First Movement (3:12)
Beyond Mars: Second Movement (7:50)
Beyond Mars: Third Movement (6:20)
Beyond Mars: Fourth Movement (3:58)
Beyond Mars: Fifth Movement (5:42)
Fantasia: Space (1:55)
Baa Baa Goes The Sheep (6:04)
Fantasia: Time (2:35)
Dream Of Life (12:00)
Fantasia: Fate (5:39)
Day I Lost You (5:54)
David Horn: gitaar, saxofoon
Richard Horn: basgitaar, toetsen, gitaar
Met medewerking van:
Lee Abraham: gitaar
Joshua David Pivato: zang
Matthew Everett: contrabas
Scott Higham: drums
Ilia Mazia: Armeense duduk
Kyle Pudenz: viool
Sergio Wagner: trompet en Franse hoorn
Beyond the Beyond (2022)
Voyage Home (2021)

Vorig jaar heb ik het bombastische album ‘Voyage Home’ de meeste vlieguren laten maken in mijn cd speler. Ben dus benieuwd wat voor een vlucht de tweelingbroers Horn onder de naam Infinitome met hun tweede album ditmaal voor ons hebben uitgestippeld.

De titel “Beyond The Beyond” is al veelbelovend dus riemen vast en helmen op want we gaan ditmaal naar Mars die andermaal verpakt is in een progressieve rock space-opera.

Even nog ter introductie: uw gezagvoerders zijn de Amerikaanse tweelingbroers David ( woonachtig in New Jersey) en Richard Horn (Tucson, Arizona). Wie een beetje geografisch onderlegd is weet dat de één aan de oostkust woont en en de ander vlakbij de golf van Californië, oftewel een autorit van non stop 36 uur. Even wat muziek inspelen is er dus niet zomaar bij. Daar is heel wat projectplanning voor nodig om al die muzikale invallen te kanaliseren. Dat was op ‘Voyage Home’ al uitstekend gelukt en dat doen ze met de toen al aangekondigde opvolger het nog eens dunnetjes over.

Had “Voyage Home”, ondersteund door fantastische symfonisch rock muziek, al een fascinerend sciencefiction verhaal, pakken de gebroeders Horn het met “Beyond The Beyond” als oude wijn in nieuwe zakken weer opnieuw in. En deze smaken nog opperbest.
Het verhaal in de booklet gaat ditmaal over de eerste menselijke vlucht naar Mars. Als de bemanning van vijf astronauten zich halverwege tussen de aarde en Mars bevindt wankelt plots het ruimteschip en raakt uit koers. Het contact met de aarde is verloren en ze zijn alleen in hun stilte omhult door een verblindend paars licht. Astronaut Mae Dwight kijkt om zich heen naar haar vier bemanningsleden die dan al dood zijn. Voordat ze tijd heeft om te spreken, hoort ze hoe het schip uit elkaar gescheurd worden. Ze sluit haar ogen, klaar om te sterven… tenminste… dat denk je.

Qua muziek start het album gelijk als een raket met Beyond Mars, een monster epic van 27 minuten in vijf delen die deels gebaseerd is op de orkestrale suite ‘Mars, Bringer Of War’ van Gustav Holst. Ik heb dan al de purser moeten vragen voor een glaasje water om bij te komen. Want wat kwam er al niet voorbij? De First – en Second Movement starten in de beste Yes traditie met een tomeloze instrumentale energie die we van The Flower Kings kennen. Naast overdonderende toetsenpartijen en striemende gitaarsolo’s deinzen de broers nog steeds niet terug voor wat quasi free jazz en bruske omwentelingen naar goed voorbeeld van Emerson, Lake & Palmer zoals zij deden op ‘Pictures at an Exhibition’ in de andere movements. Zet dat tegenover de bombast van Pallas en je hebt een Amerikaanse prog opera versie in het kwadraat zonder dat het gelikt overkomt. Hoogtepunt in deze suite is voor mij de melangolische Armeense duduk bespeeld door Ilia Mazia in Third Movement. Een zeer geslaagd rustpunt in al dat prog geweld.




Collega Fred Nieuwesteeg was op het door hem gerecenseerde vorige album al zeer te spreken over David, de gitarist en Richard de toetsenman dus die veren hoef ik nergens meer in te steken. Het zijn de gastoptredens die mooie aanvullingen geven op het restant aan muziek, zoals de elektrische en klassieke vioolpartijen die de Kansas touch meegeven in Baa Baa Goes The Sheep en het twaalf minuten durende crossover prog stuk Dream Of Life.

De opnieuw ingehuurde drummer Scott Higham (Pendragon, Caamora, Alan Reed) zorgt andermaal met zijn energieke spel voor een stevige portie rock. Alleen bij het opgesplitste drieluik Fantasia (in wezen part 2, 3 en 4 als we de eerste Fantasia deel op het eerste album meetellen) legt hij zijn stokken even terzijde zodat je even naar adem kunt happen. Dit zijn voor Infinitome new age aandoende intermezzo stukken, behalve voor broerlief Dave dan want die raust er op het eind van Fantasia: Fate met zijn tenorsaxofoon natuurlijk nog even flink op los. Met Day I Lost You als slotnummer verrast Infinitome ons nog even met een gezongen nummer waar Lee Abraham wat akoustische gitaarsnaren mag beroeren. Een prima song in de stijl van Cosmograf inclusief zalige gitaarsolo.

Het enige wat collega Fred aan “Voyage Home” op aan te merken had was dat het bijna vijf kwartier aan schitterende muziek misschien iets te veel van het goede was. Hij zal dat wellicht gekscherend bedoeld hebben, want we mogen heel blij zijn met de inkorting naar ruim een uur durend nieuw album met weer een grote verwennerij voor klassieke toetsen- en gitaarliefhebbers.

Send this to a friend