InsomniumAlbum

Het is eigenlijk ondoenlijk om alle ep’s van bands te recenseren. Die intentie hebben we niet, die ep’s hebben niet altijd een meerwaarde en zouden ons met (te) veel werk opzadelen. Maar sommige ep’s moet je recenseren, omdat ze van ongekende schoonheid zijn.

Diepe indruk maakte het Finse Insomnium in 2023 met het album “Anno 1696”. De cd belandde door die impact in de persoonlijke top tien van het jaar. Tijdens het luisteren van “Anno 1696” veranderde en evolueerde mijn smaak definitief. En daarmee ook in een realisatie. Of beter gezegd; in besef én een toegewijde missie. De missie? Laat de lezers van Progwereld kennismaken met het melodieuze aspect van Scandinavische, symfonische metal. Ook al hou je alleen van progressieve rock. Zendingsdrang noemen ze dat.

Het Finse Insomnium is een band die veel “tussendoor hapjes” in de vorm van ep’s produceert. Op die ep’s experimenteren ze meer dan op de reguliere albums, produceren ze soms akoestische versies van bestaande songs en er wordt meer gezongen met zoals men dat noemt: “clean vocals”. Een voordeel daarvan is dat de fan nauw betrokken blijft bij het wel en wee van de band. “Songs Of The Dust” is de laatste ep en die blinkt opnieuw uit in schoonheid, hoewel de band in dit geval bijzonder dicht in de buurt blijft van het normale recept. En daar zit ook het weetje van deze ep: de drie songs zijn feitelijk overgebleven na een strenge selectie door de band en haalden de tracklist van “Anno 1696” niet. Deze songs waren te veel en te lang voor de speelduur van de cd en moesten daardoor afvallen. Hoewel dat album binnen die acht tracks een tragisch en heftig gemoed produceert, laten deze drie “nieuwe” songs op hun beurt een hoopvolle boodschap achter, aldus de Finnen. Het is maar hoe je het bekijkt; “na afloop van het Anno 1696-verhaal is iedereen dood, behalve de wolven”, aldus de band.

Muzikaal blijft het op “Songs Of The Dusk” allemaal binnen de strekking van het voorgaande album en inderdaad, de ep start zoals aangekondigd hoopvol met Flowers of the Night. Het heeft een akoestische intro, maar na een paar minuten krijgen we een paar flinke metalen oprispingen waarin melancholie hoogtij viert. Afwisselend brengt zanger Niilo Sevänen grunts en gebroken gesproken teksten in het nummer. Razende bassdrums, genadeloze grunts, sfeervolle gitaarmelodieën en solo’s worden je voorgeschoteld in Stained in Red. Zoals de band al aangeeft, past het volledig binnen het geluid van “Anno 1696”. De grootste schoonheid vind je in de titeltrack van de ep, een klassieker in de dop. Het intro is geweldig, weids en groots en de voortzetting is van hetzelfde kaliber. Een nummer dat gescandeerd gaat worden tijdens concerten, dat lijkt mij een vast gegeven.

Heb je “Anno 1696” in je collectie, dan is “Songs Of The Dusk” een musthave binnen die verzameling.