InVertigoAlbum

InVertigo is een Duitse band, afkomstig uit het Ruhrgebied al hoor je dat laatste er niet aan af, dat eerste trouwens wel. Het vijftal maakt een aanstekelijke mix van neoprog en niet al te heftige symfonische hardrock met een bandgeluid dat gaat richting subtoppers als Salva en Galleon.

Echt nieuw aan het firmament is het gezelschap niet. Al eerder verschenen de albums “Next Stop Vertigo” en “Veritas”. Dat was in respectievelijk 2010 en 2012 en de recensies van deze albums staan keurig op Progwereld. Het debuut markeert trouwens de oprichting van het  inmiddels vermaarde Progressive Promotion Records, maar dat terzijde. Bij mij zijn beide cd’s onder de radar doorgeschoten, maar ik krijg gelukkig een nieuwe kans. Na  een stilte van zeven jaar is daar album nummer drie, “InMotion” genaamd. Vergelijkingen maken met de eerdere albums kan ik dus niet, er valt echter genoeg over “InMotion” zelf te vertellen.

Als je het album voor het eerst beluistert zal je iets bijzonders ontdekken. Het derde nummer, Severn Speaking, is zo ongelofelijk indrukwekkend en het is zo creatief gedaan dat je het liefst in je cd-speler zou kruipen om je goedkeuring erover uit te spreken. Hierin draait het om een aangrijpende toespraak van de twaalfjarige Severn Suzuki met betrekking tot het milieu, een betoog dat ze in 1992 hield op een conferentie van de Verenigde Naties. Deze wordt afgewisseld met de muziek van de band en diens kijk anno 2019 op de zaak. De opbouw van het nummer is subliem, vooral als tegen het eind de band en de toespraak elkaar snel afwisselen waardoor er een soort noodklokken gevoel ontstaat.

Dat het wel snor zit met de band en zijn zilverling maken de eerste twee nummers wel duidelijk. Interrompu en het epische Listen To The Smell Of The Pretty Picture laten horen dat de band bestaat uit zeer goede muzikanten, zowel qua instrumentbeheersing als voor wat betreft hun compositorische kunde. Heerlijk zoeft bassist Matthias Hommel over de dikke snaren van z’n instrument en ondertussen laat gitarist Kolja Maletzki je werkelijk grazen in zijn solo’s en ook z’n riffs en andere begeleidingsvormen zijn meer dan in orde. De stemmige toetsen houden alles strak bij elkaar evenals dat de rake drumslagen dat doen en ook de zangpartijen van Sebastian Brennert mogen er zijn ondanks zijn niet geringe accent.

Met Wasting Time gooien de Duitsers wat olie op het vuur door hun moderne progrock richting Jadis veelvuldig te laten exploderen met robuuste loopjes en power chords. Hierna is het de beurt aan het afsluitende tweeluik Life. Ja, je leest het goed: Afsluitende. “InMotion” is met z’n 45 minuten niet echt een lijvige plaat. Gelukkig komt in beide stukken goed naar voren dat de muziek op “InMotion” bijna constant ‘aan’ is.  Zo maken heerlijke akoestische gitaar, lekker pianospel, slepende melodieën, statige Mellotron, pakkende zanglijnen en een verkapt folkjasje dit tweeluik tot een geslaagd Spock’s Beard-tenue.

Al met al heeft InVertigo zichzelf met “InMotion” uitstekend opnieuw op de kaart gezet. Echt een concluderende alinea is niet nodig. Het is dat de jaarlijstjes al opgemaakt zijn.