InVertigoAlbum

Op een of andere manier doen Duitse bands met een neo-progressieve inslag het vaak goed bij mij, maar toch ook weer niet goed genoeg.

Het debuut van InVertigo, “Next Stop Vertigo”, is volledig aan mij voorbij gegaan en aan de recensie van Maarten te lezen heb ik waarschijnlijk niets wereldschokkends gemist. Zijn recensie was positief, maar zijn conclusie was vooral dat de band teveel ideeën in één song stopte en dat ze daardoor de slag naar de eredivisie in de progscene missen.

Laat ik dit voorop stellen, deze band heeft individueel veel talent in huis. Het geluid wat de band produceert heeft een neo progressieve inslag, maar het mengt het met verschillende stromingen. Als vergelijking zijn er verschillende proggerelateerde namen te noemen, (Spocks Beard, Martigan, Sylvan) maar ik hoor zelfs ook wat reggae en bijvoorbeeld een band als 10cc in de ritmesecties. De basis blijft desondanks een flink portie prog. De songs gaan inhoudelijk over complottheorieën en paranoia, terugkerende nachtmerries, schijn en werkelijkheid. De band maakt regelmatig gebruik van soundclips die diverse politici (Merkel, Clinton en de onlangs afgetreden bondspresident Wulf) en vooraanstaande personen (Paus Benedictus) in het verleden op televisie of radio hebben gezegd. Maar ook een portie humor ontbreekt niet in de teksten. Dr Ho gaat over een samenzwering van de cosmetica-industrie tegen mannen met haarverlies.

Persoonlijk is mijn favoriete track op het album Waves. Ondersteund door een accordeongeluid start het nummer ietwat zwak, (de song valt vrijwel gelijk in het refrein) maar naarmate het nummer vordert, raak ik meer en meer gecharmeerd van het gitaargeluid en de symfonische bombast die in het nummer gebruikt wordt. Ook de duels tussen piano en toetsen komen hier op een zeer positieve manier naar voren. Dit is een eigenschap in de muziek van InVertigo die wat mij betreft meer naar voren had mogen komen.

De epic van het album; Memoirs Of A Maryfly is tamelijk een vreemde eend in de bijt, ook omdat het wordt  aangeduid als bonustrack, maar het is toch echt het hoofdgerecht van het album. Hier worden alle neo-progressieve elementen van de band ongeremd geëtaleerd. Die invloed is natuurlijk al aanwezig in de overige tracks, maar hier komen ze wel heel duidelijk naar voren. Als ik zou zeggen dat dit een klassieker uit de jaren tachtig is, dan geloof je het direct. Dat blijkt ook wel uit de promosheet, aangezien dit nummer al heel lang op de plank van de oefenruimte lag, maar nooit naar behoeven is afgemaakt. Na lang sleutelen is er toch een compleet nummer uitgekomen. En dat is duidelijk te horen; ten opzichte van de andere songs maken de heren met dit nummer echt een stap terug in de tijd. Alle eigenschappen van de neo-prog die de liefhebbers van het genre kunnen waarderen zitten in dit nummer verzameld, hoewel het zo hier en daar iets te gekunsteld overkomt. Sommige ’toegevoegde’ elementen zijn naar mijn smaak te nadrukkelijk toegepast, waardoor het geheel soms wat onnatuurlijk overkomt. Bijvoorbeeld de saxofoonsolo in het nummer, of de reggea-achtige riffs in het middenstuk van de track. Desondanks zijn die opgelegde toevoegingen nu ook weer niet heel storend en is het nummer gedurende bijvoorbeeld een kort autoritje prettig te beluisteren.

Hoewel ik niet zwaar onder de indruk ben van dit werkstukje, (het past voor mijn gevoel niet helemaal meer in deze tijd) ben ik er van overtuigd dat er een mooie toekomst voor dit gezelschap in het verschiet ligt. Het komt er alleen technisch nog niet helemaal uit zoals het zou moeten. Dat uit zich in de productie en mix, maar ook het gevoel dat deze band teveel zoekt naar een eigen geluid en daarom teveel overschakelt op clichés. Muziektechnisch staan alle bandleden hun mannetje, maar het samenspel komt af en toe wat gekunsteld over. Wat te gezocht. Hoe dan ook staan er genoeg positieve elementen op het album die de liefhebber van neo-prog doet smullen. Het gebruik van zowel de piano als toetsen binnen de muziek kan wat mij betreft prominenter uit de verf komen. Ik sluit mij dan ook aan bij de slotwoorden van Maarten in de recensie van het debuutalbum: niet vernieuwend, niet hoogdravend of ingewikkeld, maar wel heerlijk om zo af en toe de cd speler in te schuiven.

Ruard Veltmaat

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.