IO EarthAlbum

De Britse band IO Earth had al lang het idee om een akoestisch album uit te brengen, maar het kwam er steeds maar niet van.

In de rustige tijd die het gevolg was van corona ontstond er voldoende gelegenheid om dit plan toch te realiseren. Treffend wordt het resultaat van deze operatie “IO Earth Acoustic: Vol.1”  genoemd, dat aan duidelijkheid niet te wensen overlaat. Nou ja, de titel suggereert dat er in de toekomst nog meer akoestisch werk te verwachten is.

De cd bestaat voor de helft uit bewerking van bestaande nummers uit de catalogus van de band, die vijf studio-albums omvat, en voor de andere helft uit nieuw materiaal dat nog nooit op de plaat is gezet.

De laatste cd, “Aura”, was een schok voor de verstokte IO Earth fans. Weg waren de bombast, de metal-invloeden, de orkestrale uitspattingen, de snijdende gitaarsolo’s en de talloze muzikale wendingen en veelheid aan stijlen. Rust, sfeer, melodie en emotie kwamen hiervoor in de plaats.
En “Aura” is in vergelijking met “Acoustic” nog ruig te noemen. De muziek op “Acoustic” is ontdaan van alle franje en komt in al zijn puurheid tot ons. Een prominente rol is weggelegd voor Adam Gough, die van zijn klavieren vooral de piano gebruikt. Rosanna Levefre lijkt met haar hemelse stem nog meer passie in haar zangstukken te leggen en met haar timbre kan ze kippenvel teweeg brengen, zoals in de prachtige uitvoering van Fade To Grey (van de cd “New World”). Meer dan de piano als begeleiding heeft zij in dit zo klein gemaakte nummer niet nodig. Hetzelfde kan gezegd worden van Take Me. Dit liefdeslied krijgt door de ronduit smachtende stem van Lefevre in deze vorm nog meer diepte en klinkt nog intenser dan het origineel, zeker als naast de piano Luke Shingler op saxofoon ook een flinke duit in het emo-zakje doet.
Dave Cureton heeft de elektrische gitaar thuisgelaten en speelt op een zestal nummers op bescheiden wijze ‘slechts’ akoestische gitaar.

Van de nieuwe nummers valt Streets op. Dit is geïnspireerd op de coronasituatie. De begeleidende video geeft een goed beeld wat covid 19 allemaal teweeg heeft gebracht. Per nummer is een wisselend instrumentarium in stelling gebracht. Op Street speelt zo ongeveer iedereen mee, met gastrollen voor Steve Trigg op trompet en Shingler op een heel triest klinkende saxofoon. Cureton is hier ook nadrukkelijk aanwezig met akoestisch gitaarspel. Dit alles bij elkaar levert het meest spannende nieuwe nummer op.

Het is de viool van Ami Oprenova die de boventoon voert op openingsnummer Aura, waarop  subtiele samenzang van Lefevre en Cureton te horen is, evenals even ingetogen fluitspel.
Twee andere nieuwe nummers zijn pianostukken, waarop (uiteraard) Gough solo te horen is. Mooi en stemmig, maar als progliefhebber mis je dan toch wat.
Cureton heeft ook twee solonummers, die hij subtiel tokkelend tot een goed einde brengt. Wat zwevende toetsen begeleiden Promise en hij zingt zelf op het korte slotstuk Oh La Là. Ook dit zijn weer sfeerplaatjes, maar stiekem missen we toch dat vlammende elektrische gitaarspel van die man!

Move As One (van “New World”) kent een zalig stringarrangement na een opening met de saxofoon van Shingler. Gough laat hier horen dat hij ook heel ingetogen zijn mannetje staat. Gaat het bij het uitkleden van de bestaande nummers over het algemeen over vrij bescheiden ingrepen, los van het veel loslaten, bij Home van de gelijknamige debuut-cd is sprake van een behoorlijke make-over. Dit nummer is nu een frivool jazz jasje gestoken, waarbij Lefevre zich zelfs even te buiten gaat aan het scatten. Het is zeker niet uit de band springen wat de band hier doet, maar dit nummer brengt wel wat luchtigheid in het toch erg ingetogen en melancholische geheel.

Het is de vraag of de bestaande nummers overeind blijven als er zoveel van wordt ingeleverd en of de nieuwe nummers iets toevoegen aan het oeuvre van de band. Tussen de regels door heeft de oplettende lezer mijn antwoord op deze vraag al gevonden. Dat is wat mij betreft volmondig ja! Het getuigt van lef om volwassen songs, die hun kracht soms voor een belangrijk deel ontlenen aan pit en stevigheid, deze hiervan juist te ontdoen en ze in al hun puurheid, naaktheid bijna, te laten horen. En in alle schoonheid, voeg ik hier dan aan toe. Want dat is wat ik hoor, schoonheid, vermengd met pure emotie. Dat zegt genoeg over het materiaal van IO Earth én over de kunde van Cureton en Gough om met zo weinig zoveel teweeg te brengen. Een andere vraag is of je het mooi vindt. Mijn antwoord hierop heb ik ook al gegeven, maar ja, ik ben dan ook groot fan van IO Earth, oordeel daarom vooral zelf!