IO Earth

Sanctuary

Info
Uitgekomen in: 2023
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: www.ioearth.com
Website: www.ioearth.com
Tracklist
Outside (6:23)
Running (6:00)
Sanctuary (6:15)
The Child (8:42)
Close By (5:18)
Airborne (7:13)
Changes (9:06)
Sunshine (8:59)
Won’t Be Afraid (7:43)
Jennie Appleyard: cello
Dave Cureton: gitaar, basgitaar, toetsen, programmering, percussie, zang en achtergrondzang
Adam Gough: toetsen, akoestische gitaar, programmering, percussie, orkestratie, achtergrondzang
Christian Nokes: basgitaar
Linda Odinsen: zang en achtergrondzang
Ami Oprenova: viool
Luke Shingler: sopraansaxofoon, dwarsfluit en EWI
Tim Wilson: drums
Wendy Vissers-Hagenbeek: achtergrondzang
Sanctuary (2023)
IO Earth Acoustic: Vol. 1 (2022)
Aura (2020)
Solitude (2018)
New World (2015)
Moments (2012)
IO Earth (2009)

Via de cd “New World” maakte ik kennis met de muziek van IO Earth. En ik was direct verkocht. De veelheid aan stijlen, de verrassende wendingen in de nummers, de prachtige composities, het uitnemende gitaarspel, de betoverende vrouwenzang, de orkestraties en het verfijnde toetsenspel, dit alles verweven tot een eigen, unieke stijl, greep mij naar de keel, om deze nooit meer los te laten.

Op “Solitude” werd deze lijn, oneerbiedig gezegd, doorgezet, “Aura” zorgde voor een koerswijziging. Veel van de stevigheid werd ingeruild voor ambiente sferen. Als overtreffende trap hiervan bracht de band de akoestische cd “Aura” uit, met uitgeklede versies van bestaande nummers. Zullen we op de nieuwe schijf “Sanctuary” dan minimal music te horen krijgen? Niets blijkt minder waar! Cd nummer 7 van IO Earth gaat terug naar de roots van de band, zoals aan het begin beschreven, maar voegt hier ook nieuwe elementen aan toe.

Op “New World” maakte Linda Odinsen haar opwachting, om direct daarna weer het veld te ruimen  voor Rosanne Lefevre, ook geen misselijke zangeres. Het stuivertje wisselen achter de microfoon gaat gewoon door en Odinsen is weer terug. Met verve werkt zij zich door de weer bijzonder fraaie zanglijnen. Dit alles van de hand van het componistenduo Dave Cureton en Adam Gough, die weer een set zeer intrigerende nummers op het schijfje hebben weten te krijgen.




Outside is meteen al op en top IO Earth. Na een subtiel begin met een onheilspellende sfeer, bouwt het nummer op naar het volle orkest dat de band ook kan zijn. Zware riffs en uithalen van Odinsen, maar ook Cureton die er fraai tussendoor tokkelt, de viool voegt wat romantiek toe, even is de sfeer oosters. Een furieuze gitaarsolo luidt het slot in, een enkel pianoakkoord.
Gough treedt niet op de voorgrond, maar zijn toetsenspel en orkestraties zijn essentieel voor het bandgeluid. Met bijzondere geluiden creëert hij steeds een andere sfeer. Het kan een discodreuntje zijn, iets industrieels of elektronisch hebben, donker of ambient klinken, maar van loungeklanken is Gough ook niet vies.

Het gitaarspel van Cureton is ook rijker geworden. Zijn akoestische en subtiele elektrische bijdragen zijn uiterst fraai en omzomen de gouden sopraan van Odinsen. Zijn elektrische solo’s lijkt hij nog ruiger en intenser te willen inzetten. Die contrasten hebben iets magisch. Voeg hierbij de vaak abrupte overgangen, die zo treffend gekozen zijn, en je hebt genoeg ingrediënten voor een wonderschone plaat.




Het is ondoenlijk alle nummers te beschrijven. Eigenlijk verdienen ze allemaal een eigen alinea. Een van de hoogtepunten voor mij is Closeby. Ogenschijnlijk simpele pianoakkoorden van Gough en de hemelse, steeds hoger reikende stem van Odinsen, meer is niet nodig om een beklemmende ballade te creëren die mij kippenvel op uiteenlopende plaatsen en nauwelijks te bedwingen tranen bezorgt. Zo mooi.




Nou, nog eentje dan. Als contrast met Closeby zit Sunshine vol met ruigheid, met wat tegendraadse ritmes. De riffs van Cureton ondersteunen de emotionele zang van Odinsen. Na een vurige gitaarsolo met zwiepende viool brengt de zangeres even rust. De zoveelste geweldige overgang volgt. Luke Shingler speelt een geweldige sopraansaxofoonsolo, waar Cureton tokkelend op inhaakt, met piano op de achtergrond. Dit ontaardt in de meest emotionele gitaarsolo van de cd. Dit is voor mij ultiem genieten!

Geen automatische piloot voor IO Earth. De band heeft een onmiskenbaar eigen geluid, maar blijft zich ontwikkelen, wat ik razend knap vind. Ik raad iedereen aan op zoek te gaan naar dit heiligdom, dit toevluchtsoord, want wanneer je de reis hiernaartoe onderneemt, en je weet deze “Sanctuary”  te bereiken, is de beloning groot. Het pad erheen is mogelijk uitdagend en onherbergzaam en je hebt onderweg niet alle fraais in je kunnen opnemen, maar boven gekomen is het uitzicht fenomenaal. Je komt ogen tekort om dit unieke muzikale landschap dat aan je voeten ligt in je op te nemen. Grillig, ruig, lieflijk, pastoraal, hemels, gooiend, met kletterende waterpartijen, eeuwenoude stadjes tegen een berghelling geklemd. Toscane in het kwadraat. Een plek waar je je veilig voelt en eigenlijk nooit meer weg wilt gaan.




 

Vergeet ik bijna nog  het schitterende artwork van Wendy Vissers te benoemen. Een slang maakt zich meester van een vrouwengezicht, of toch niet…

Send this to a friend