IO EarthAlbum

Met “New World” leverde IO Earth in 2015 een geweldig mooie cd af. Zie daar maar eens overheen te komen. Drie jaar heeft het gezelschap van Dave Cureton (gitaar) en Adam Gough (toetsen) ervoor nodig gehad om iets nieuws te produceren. En inderdaad, de nieuwe schijf, “Solitude”, bereikt werderom een hoog niveau. Of deze beter is, laat ik even in het midden.

Veel is bij het oude gebleven. De veelheid aan stijlen en invloeden zijn nog steeds te horen. Ik haal de vorige recensie maar even aan: powerprog, symfonisch, orkestraal, bombastisch, ambient, klassiek, folk, wereldmuziek, dance, Art-rock, hardrock, cinamatografisch, jazzy, melodieus, hoekig, Celtisch. Maar er zijn wel degelijk verschillen. Zangeressen lijken geen lang leven beschoren bij IO Earth. Na één cd werd alweer afscheid genomen van de tweede zangeres, Linda Odinsen. Met Rosanna Lefevre heeft de band echter een vervangster van formaat in huis gehaald. Haar stem past naadloos in de muziek, ze zingt spatzuiver en kan ontzettend hoog. Haar kracht is ook dat zij de emotie in haar stem legt die de muziek steeds wisselend van haar vraagt.

Evenals bij “New World” (een dubbel-cd) is het veel wat we te horen krijgen op “Solitude”. Nu zit het ook in de lengte van de nummers. De acht nummers klokken alle ruim boven de zeven minuten, wat maakt dat we een dikke zeventig minuten luistplezier voorgeschoteld krijgen, dit keer op één schijfje geperst. De hele cd kenmerkt zich door één thematiek: eenzaamheid en ander psychische lijden voeren de boventoon, de titel  verraadt het al en ook songtitels als Madness en Breakdown laten weinig te raden over. Het is razendknap hoe alle emoties die dit thema oproept worden vertaald in bijpassende muziek. Het is ondoenlijk de nummers een voor een te beschrijven. Ze vertellen stuk voor stuk hun eigen verhaal. Door de lengte kunnen Cureton en Gough de verhalen naar hartenlust opbouwen, explosies van geluid laten horen en weer afbouwen en ga zo maar door. En ze zitten weer razendknap in elkaar, deze nummers.

Een rustig melancholisch begin kan binnen een seconde overgaan in een orgie van geluid, een bombastisch explosie. Madness bijvoorbeeld opent fraai met akoestische gitaar en viool, waarna Cureton zijn gitaar laat huilen, zo gevoelig, een beetje in de stijl van het weergaloze The Rising van “New World”. Fraaie zang van Lefevre nodigt de andere muzikanten uit om ook deel te nemen. Een saxofoonsolo is de opmaat tot een ontknoping van wederom een snijdende gitaarsolo, waar Gough een heel ‘orkest’ achter geprogrammmeerd heeft. De cd is doorspekt met dergelijke gitaarsolo’s die door merg en been klieven, zo mooi. En vaak nog heerlijk lang ook nog. Dat is ronduit smullen!

Gough laat zich niet verlijden tot toetsensolo’s. Soms is hij subtiel op piano te horen, maar zijn keyeboardspel en programmaring is altijd nadrukkelijk aanwezig, zonder echt duidelijk op te vallen. Het vormt nochthans onmiskenbaar het cement van dit kolossale muzikale bouwwerk. De viool van Jez King is ook niet weg te denken in het geluid van IO Earth. Het soms orkestrale geluid komt zeker voor een deel op het conto van dit instrument, maar hij raakt vaak ook de gevoelige snaar door de trieste stukken een extra lading mee te geven. Het hele pallet aan blazers maakt het veelzijdige gezelschap en daardoor ook de veelzijdige muziek compleet.

Met Embrace horen we een mooie ballade met een glansrol voor Lefebre en heerlijk triest vioolspel, dat echter niet de kans krijgt zoet te worden, door een keihard intermezzo. Race Against Time begint na een subtiele intro juist furieus, gevolgd door mooie, minieme mannenzang. Daarna golft het op en neer eindigend met een staccato uitgevoerd stuk orkestmuziek. Find A Way zit vol van dreiging, door het vervreemdende toetsenspel, de agressieve zang van Cureton, het opzwepende ritme en de hele felle gitaarsolo. Als hij dan zijn laatste, weer zwierige nog-één-keer-alles-uit-de-kast-halen solo ten beste geeft, neem Lefevre langzaam het stokje over. A capella biedt zij ijzig zingend een sprankje hoop: Don’t be afraid, I am here bij your side.

De beladen thematiek ten spijt stemt het gebodene absoluut tot vreugde. De cd staat bol van de fraaie momenten en is ook als geheel buitengewoon genietbaar.“Solitude” beluisteren is meer dan genieten van muziek, het is een intense ervaring, waarin je je zo maar helemaal kunt laten onderdompelen. De klanken grijpen je bij de strot en laten je niet meer los, tot dat laatste verlossende zinnetje.

Veel is het allemaal wel, zoals ik al eerder aangaf. Evenals bij zijn voorganger mogelijk een tikkeltje té. “Solitude” is minimaal van een vergelijkbaar niveau als “New World”. Het geheel komt homogener over en schiet minder alle kanten op dan zijn voorganger. Dit betekent geenszins dat je een saai moment beleeft, integendeel! Verder is de emotionele lading duidelijk groter.Je hebt mooi en je hebt mooi. En je hebt IO Earth met “Solitude”, buitencategorie.