IQAlbum

Zes jaar na de release van Resistance ligt er eindelijk weer een nieuwe boreling van het vermaarde Britse neo-proggezelschap IQ in de schappen. “Men kan ons er niet van beschuldigen dat we overhaast te werk zijn gegaan,” zegt frontman Peter Nicholls desgevraagd met typisch Britse onderkoelde humor. Net als bij veel collega’s heeft ook hier covid deels als spelbreker gefungeerd.
“Eigenlijk hadden we genoeg materiaal voor een dubbelalbum, maar dan had de release nog enige tijd op zich laten wachten en was het album minder coherent geworden,” aldus Nicholls. Dat laatste kunnen we met de huidige kennis van zaken natuurlijk niet beoordelen, maar dat er nu een coherent album voor ons ligt kan ondergetekende zonder enige schroom onderschrijven.

De band doet op dit nieuwe album “Dominion” alles waar hij goed in is en smeedt dat tot een zeer smaakvol geheel.
Om te beginnen is zanger Peter Nicholls op zijn best. Zijn heldere, warme stem, ‘met een bepaalde zweverige dramatiek’ (zoals collega Friso Woudstra dat ooit zo mooi omschreef) klinkt lekker vooraan in de mix. Ik hoop dat hij hier live mee wegkomt want hij moet het soms uit zijn tenen halen.

De gitaarlijnen van Michael Holmes zijn niet bijster talrijk, maar wel om van te smullen.
Neil Durant tovert de fraaiste toetsensounds uit zijn klavieren en levert, vooral met het gesampled kerkorgel, een essentiële bijdrage aan het aanzienlijke bombastgehalte van IQ. De ritmesectie speelt zelden een straight ritme, zit boordevol accenten en levert zo ook haar aandeel aan de IQ bombast. Lees dit s.v.p. niet als een negatieve kwalificatie, maar in sommige tracks, zoals The Unknown Door en No Dominion worden we met een overdaad aan bombast geconfronteerd en dat zijn de momenten dat ondergetekende afhaakt.
Verder hebben de heren het muzikale aspect MELODIE gelukkig weer hoog in hun vaandel staan. Elke track is hiervan doordrenkt en dat maakt het totaalplaatje zeer genietbaar.

Luister maar eens naar de opening van het album. Uit de toetsen van Durant klinkt een trompet (offstage) en horen we een radiofragment van Neville Chamberlain vanuit Downing Street in 1939 met, wat later zou blijken, een onheilspellende boodschap. Daarin zijn vanzelfsprekend parallellen te vinden met het huidige tijdsgewricht.
Vervolgens zingt Nicholls:

Who should find this unknown door
Shielded from the light
Long before a world at war
Beyond the veil of night

Begeleid door de ijzige synthesizersounds voel je onderhuids de spanning en het onheil zich aandienen. Met een subtiele opbouw kondigt zich bij elke nieuwe stap een nieuwe laag van dreiging aan. Het akoestische gitaarintermezzo bij de vijfde stap is van ongekende schoonheid. Daarna brandt de band los. Een onheilspellend instrumentaal decor waarover Nicholls zijn melodieuze vocalen uitstrooit. Soms doen de baspedalen je broekspijpen sidderen. Pure nostalgie!
In het middendeel een heftig bombastisch strijdtoneel dat naar mijn zin iets korter had gemogen. Op het eind komt de fraaie openingsmelodie terug in een uiterst pompeuze setting, als een ware victorie, compleet met kerkorgel. Voordat het zover is, hebben we een paar prachtige gitaarmelodieën gehoord van Holmes.

De tracks Far From Here en Never Land zijn beide een stuk korter maar wel op dezelfde leest geschoeid. Daarbij vormt Far From Here in mijn oren de perfecte mix tussen de prachtige melodieuze zanglijnen, bombastische ritmiek en toetsenspel en de fraaie gitaarmelodieën van Holmes. IQ op zijn best!
De titeltrack No Dominion is een fraaie powerballad met opnieuw sterke zangmelodieën in het couplet en nét iets te dik instrumentaal aangezet in het refrein.

Het intieme, folky One Of Us, vormt een mooi contrast met de rest van het album. Het nummer doet mij denken aan Two Of Us van het “Let It Be”-album van The Beatles.  Fraai tokkelend begeleid op de akoestische gitaar door Holmes, zingt Nicholls hier lekker relaxt. Durant legt er vervolgens een prachtig, transparant, engelachtig toetsengordijntje overheen.

Al met al hebben de heren weer een knap album uit hun IQ-koker geschud, waarbij opvalt dat elk nummer met een rustig intro begint. Dat zijn ook de passages waar Peter Nicholls’ vocalen het best tot hun recht komen. Ik ben benieuwd hoe de band deze, bij vlagen heftige, muziek op het podium voor het voetlicht zal brengen.