Iris DivineAlbum

Het debuutalbum “Karma Sown” van de Amerikaanse band Iris Divine viel bij mij, maar ook bij andere metalfans en interactieve media in goede aarde ten tijde van de release in 2015. Er waren ook minder enthousiaste recensenten, zoals u nog eens kan teruglezen in de desbetreffende recensie. De essentiële waarde die door de kritische recensent van de collega-site werd gegeven was hoofdzakelijk dat de muziek op het album weinig origineel is. Daar kon ik (zoals u kunt lezen) voor een groot gedeelte in meegaan, maar het materiaal van Iris Divine word in mijn opinie wel aangenaam gebracht. Door de vele draaibeurten in 2015 eindigde de cd daarom ook in de hoogste regionen van dat jaarlijstje.

Mijn verwachtingen voor dit album waren dus ook erg hoog toen ik via Facebook notie kreeg van de nieuwe cd. De eerste tekenen aan de wand waren in mijn optiek niet erg gunstig, want Ken Golden, de man achter het label The Lasers Edge besloot het album dit keer niet onder zijn hoede uit te brengen. Niettemin verkoopt hij de cd wel in zijn webwinkel, maar dat het befaamde progrock label de cd niet wilde uitbrengen was wat mij betreft geen goed voorteken. Overigens was het uitbrengen van dit album in een later stadium geen issue, want via een kickstarter campagne was het geld voor het album snel bij elkaar verzameld.

Na een positieve eerste luisterbeurt werd de promo door diverse redenen een tijd niet gedraaid, maar toen ik na een paar weken mijn taak weer oppakte kon toch redelijk snel een conclusie getrokken worden. En die valt dan toch wat hard, want deze cd is zeker niet slecht, maar zeker ook niet van het kaliber van “Karma Sown”. In eerste instantie raak je geïmponeerd door het technisch vernuft van de muzikanten, evenals de productie en het imponerende geweld, maar na meerdere songs gaat het veelvoud aan techniek tegenstaan in een langere luistersessie. De tracks passeren je geluidskanalen zonder dat ze overtuigende geprikkeld worden en slechts een enkele track blijft in je systeem hangen. Het klinkt donkerder en zwaarder, maar tegelijkertijd is er minder dynamiek en variatie te vinden ten opzichte van het debuut. De toetsen en programmering zijn minder aanwezig en de gitaren klinken minder spannend. De structuren en tempowisselingen zijn (hoewel druk en technisch) minder spannend en de stem van zanger Navid Rashid gaat op veel momenten tegenstaan. Een enkel nummer als Taking Back The Fall zou zich nog tussen de songs van “Karma Sown” kunnen nestelen, maar de andere tracks zijn wat mij iets teveel geëvolueerd in het ontwikkelingsproces.

De stem van Rashid viel op het vorige album ook al op. In eerste instantie intrigeerde zijn stem mij, maar gek genoeg klinkt het minder aantrekkelijk dan de versie die op het debuutalbum te horen is. Voor velen kan zijn klankgeluid een struikelblok zijn om de muziek volledig in de armen te sluiten. Zijn gitaarriffs zijn van een prima niveau en vooral ook technisch vernuftig, zeker als je bedenkt dat hij de combinatie van zang en gitaar ook op de bühne moet produceren.

Wat is er gebleven ten opzichte van het debuut? De directe en harde klappen van drummer Kris Combs. Die drums staan centraal in de productie van dit album en eisen een grote rol op. In enkele gevallen wil ik zelfs zeggen dat Combs wat teveel aanwezig is in de muziek, iets meer rust op sommige momenten was op zijn plaats geweest. De term ‘dicht timmeren” komt vaak naar boven drijven als ik naar de cd luister. Het is in elk geval duidelijk dat hij een dikke vinger in de compositie-pap heeft.

Aan het einde van deze conclusie kan ik één duidelijk argument geven waarom dit album wat tegenvalt, zeker ten opzichte van voorganger “Karma Sown”. Wat mij betreft ontbreekt de echte overtuiging van de band om bijzondere composities te maken, hoewel er zeker meer sprake is van een eigen identiteit. En toch… na wat speurwerk op het internet stuitte ik tijdens het schrijven van de conclusie nagenoeg op geen enkele negatieve recensie. Blijkbaar sta ik dus volkomen alleen in deze stelling. De recensies zijn net als bij het debuut wederom lovend en eigenlijk heb ik zelfs geen enkele negatieve recensie kunnen vinden. Het enige wat je dan kan zeggen is dat de muziek voor mij dit keer persoonlijk niet gunstig uitvalt. De statische elektriciteit zal dit keer niet optimaal geweest zijn.

Ruard Veltmaat