IsobarAlbum

Met een gehalveerde blazerssectie, maar verder ongewijzigd, levert Isobar iets meer dan een jaar na het eerste, het tweede album “II” af. Ook nu weer vol met complexe instrumentale progressieve rock, met een minder groot aandeel jazzrock/fusion.

Buitenbeentjes zijn er in ‘ons’ genre genoeg. Maar net een beetje specialer is het trio dat zich onder aanvoering van toetsenman Marc Spooner Isobar noemt. Een bandnaam die ook nog eens goed past bij de muziek die de heren maken. De wind waait dan weer krachtig, luwt weer om vervolgens aan te wakkeren tot stormkracht. En vaak uit verschillende windrichtingen. Naast het in ons genre gebruikelijke luisteradvies ‘hoofdtelefoon’ luidt het andere advies dan ook ‘ramen dicht’.

Het muzikale voer van Isobar is niet zelden lastig te verteren. Dat laat Short Story Long gelijk al blijken. Tal van uiteenlopende toetsen, waaronder piano, wisselende maatsoorten en ritmes. Kortom, niet direct voer dat beklijft en lang blijft hangen. De titel van het aansluitende Obstination zegt al voldoende. Een intro met veel Mellotron en gitaar, stevig naar bombast neigend drumwerk voeren je mee door de wereld van Isobar. De nog spaarzaam aanwezige fusion-invloeden komen voor rekening van trompet en saxofoon.

Ten opzichte van het geheel valt Social Meteor wat uit de toon. Het is drukke muziek en lijkt onsamenhangend door verschillende ineengevlochten muzikale lijnen. Uiteindelijk komt alles weer bij elkaar. Wat op zich al een prestatie is. Marc Spooner gaat zich te buiten en tovert verschillende sferen en geluiden uit zijn batterij aan klavieren. De gitaarriffs van Malcolm Smith zijn niet alleen hard, maar ook donker. Trompet en saxofoon maken het geheel compleet van wat je gerust een atypische compositie mag noemen. Eigengrau is compleet anders. Alsof een zwoele zomeravond bries door je haren strijkt. Mattias Olsson zorgt voor de bijpassende verfijnde drums en subtiele percussie. De intro van Zed The Exhaler is sinister en mysterieus. Het is een forse tegenwind met de dubbele laag toetsen, drums, prominente basgitaar en de gitaar muur die wordt opgetrokken. Er hangt een continue dreiging in de lucht met spookachtig toetsenwerk en cinematografische stukken die in een horrorfilm niet zouden misstaan. Des te verrassender is het frivole intermezzo met piano dat de sfeer doorbreekt.

Een groot deel van het album wordt ingenomen door The Jury Of Ten Men Suite. Ruim twintig minuten, verdeeld over vijf niet in elkaar overvloeiende stukken. Daarvan springt The Suppressor Of The Archives er bovenuit. Dit bijna acht minuten klokkende nummer is eigenlijk een masterclass op toetsen. Met een hoofdrol voor de Mellotron en een belangrijke bijrol voor Smith die diverse solo’s in het overwicht aan toetsen weet te draperen. De koperblazers komen nog een keer aan bod in het bonte en zelfs kermisachtige The Impersonator Of Sorrows (hoe verzin je dergelijke titels…). Het slotakkoord van het schijfje is Flannel, met dit keer Smith in een hoofdrol en Spooner in een ondersteunende.

Dit tweede album van Isobar is meer symfonisch dan het debuut. Ten minste als je van een debuut mag spreken. Het is met name Marc Spooner die veel ruimte krijgt op zijn arsenaal aan klavieren. Dit is dan ook meer een toetsen album, maar ligt nog steeds in het verlengde van wat je op het eerste album kunt horen.