IsobarAlbum

Wanneer ik Metaphor zeg zal bij veel mensen geen bel gaan rinkelen.

“The Pearle” uit 2019 was het vierde en tevens laatste wapenfeit van deze progband uit de Verenigde Staten. Daarna gaven ze er de brui aan. Naar horen zeggen vanwege het ontbreken van succes. Niet veel later trokken drie van de vijf bandleden de stoute schoenen aan en richtten Isobar op. Waarmee men zich op een ander pad begaf, dat van instrumentale progrock en jazzrock/fusion.

Op dit eerste album, in 2021 volgde al snel “II”, gaat het Jim Anderson, Malcolm Smith en Marc Spooner niet meer om succes. Het enige wat telt is lekker muziek maken, zonder invloeden van buitenaf. Maar vooral eigenwijs, evenals wat men eigenlijk al deed met Metaphor. En wat zijn de heren daar buitengewoon goed in geslaagd. Ondersteund door Änglagård-drummer Mattias Olsson en een kwartet koperblazers laat men horen dat goede muziek geen zang nodig heeft.

Invloeden van Metaphor zijn behouden gebleven in het eerste nummer, Weekend Of Mammals, met een aanstekelijk herhalend gitaar patroon. Het ligt ook lekker in het gehoor. Control Mouse is een stuk spannender met tegendraadse drumpatronen en veel onverwachte wendingen. Voor het eerst komt de blazerssectie aan bod, al is het nog marginaal.

Op één nummer na klokt alles zo rond de vier a vijf minuten. Voor het trio en de luisteraar precies genoeg tijd om respectievelijk ter zake en bij de les te blijven. In Major Matt Mason (het vinden van tracktitels is blijkbaar een grote uitdaging) gaat het met onderhuidse Mellotron-golven richting de thuishaven van drummer Olssen, Änglagård. Veel toetsen in een jazz/fusion sfeer horen we in Off The A6. Voorbeeld van het eigenwijze karakter wat men naar Isobar heeft meegenomen is Dinky Planet. Wat langer dan de andere nummers nemen toetsenist Marc Spooner en gitarist Malcolm Smith hier de gelegenheid wat breder uit te pakken en zetten je als luisteraar regelmatig op een dwaalspoor met King Crimson-achtige wendingen. Malcolm Smith kennen wij overigens nog van zijn soloalbum “We Were Here” uit 2015.

Alle blazers worden ingezet op het relatief korte Mais Daze. De ritmiek en het orgeltje werken aanstekelijk. Wat heet! Het geheel is gewoon een feestelijk nummer een met fusion tintje. Dat het ook minder complex kan laat men op New Math horen. Wat een eenvoudig in het gehoor liggend melodietje al niet doet. De prima samenwerking tussen Olsson en Jim Anderson, de ritmesectie, hoor je op 79¢, ogenschijnlijk goedkoop en simpel, maar bij beluistering complexer, rijgt men de ene tempo- en maatwisseling aan de andere.

We maken een klein sprongetje naar AP Alchemy. Met ruim negen minuten koploper qua speelduur. Een neo-klassiek aandoende intro in mineur voorspelt niet veel goeds. Een korte Mellotron-brug legt moeiteloos de verbinding naar muziek die we weer kennen van Metaphor. Op uiteenlopende klavieren pakt Spooner flink uit. Ongemerkt en vloeiend voert hij de luisteraar mee langs diverse sferen die variëren van mysterieus via kalm en bedaard naar meer symfonisch. Ook de blazers komen regelmatig aan bod, waarna men gezamenlijk zorgt voor een goed getimede outro.

Daarmee is de muzikale koek nog niet helemaal op. Het korte tegendraadse Uncanny, The heeft veel weg van Control Mouse. In het laatste nummer Isobars kruipen de isobaren dichter naar elkaar toe en steekt een stevige bries op. Mede veroorzaakt door een uptempo ritme en het complete blazersensemble. Heerlijk en kundig tegelijk hoe Spooner dit soepel aan elkaar verbindt met subtiele toetsenpartijtjes. Naar het eind toe gaat het tempo verder omhoog en komt zowaar Ekseption nog even om de hoek kijken.

Deze eerste cd van Isobar is 65 minuten feest om naar te luisteren. Wellicht heeft het schijfje zijn zwakke punten. Ik heb die niet kunnen ontdekken. Liefhebbers van instrumentale progrock in het algemeen en van jazzrock/fusion in het bijzonder kunnen dit schijfje blind aanschaffen. Een waarschuwing is wel op zijn plaats: de cd is vrij lastig te verkrijgen.