It BitesAlbum

Sinds de komst van John Mitchell is er nieuw leven in de toch wel legendarische formatie It Bites gekomen. In 2008 kwam er, na 17 jaar stilte, een nieuw studioalbum uit: “The Tall Ships”. Dit album verraste vriend en vijand. Het album stond vol met uitstekende nummers die zich heerlijk in je hoofd nestelden en ook na 20 luisterbeurten nog evenveel indruk maakten. We zijn nu vier jaar verder en eindelijk is daar weer een nieuw album. Een conceptalbum. Uiteraard, als je er een beetje bij wilt blijven horen, dien je minimaal één keer in je carrière een conceptalbum uit te brengen.

Het verhaal van het album brengt ons, aan de hand van een oude foto’s naar het verleden. Het behandelt thema’s als liefde, jaloezie en spijt. Het is vooral tekstueel een conceptalbum, de nummers staan, afgezien van het eerste en het laatste nummer, op zichzelf.

De band heeft het geluid van “The Tall Ships” verder uitgewerkt. De nieuwe nummers zijn puntiger, serieuzer en veelal ook wat steviger dan op zijn voorganger. In nummers als Wallflower en Flag wordt er stevig van leer getrokken. Dit komt hoofdzakelijk door het krachtige gitaargeluid van John Mitchell en het lekker scheurende toetsenspel van John Beck. Doordat de band ook korte rustpunten in weet te bouwen, blijven de nummers lekker gevarieerd. Ook een ballad als Clocks valt uitstekend in de smaak. Met name de orkestraties zijn hier erg mooi uitgewerkt, evenals het geluid van een draaiorgel. Ook de ballad The Last Escape is indrukwekkend. Het weet je als luisteraar mee te slepen en de ingetogen gitaarsolo van John Mitchell maakt het nummer helemaal compleet.

Het absolute pluspunt van de muziek van It Bites is het stemgeluid van John Mitchell. Zijn licht schorre en hese stem maakt ook op dit album diepe indruk. Als zanger heeft Mitchell zich enorm goed ontwikkeld. Dat hij ook een perfecte Peter Gabriel imitatie kan geven blijkt wel uit een heel klein stukje in het nummer Send No Flowers, geweldig.

Toch blijven de nummers op dit album, op de eerder genoemde ballads na, op afstand. De kwaliteit van de melodieën zoals op “The Tall Ships” te horen waren (stuk voor stuk briljant), worden hier bijna nergens gehaald. Refreinen als in Wallflower en Flag zijn ronduit zwak en halen daarmee het hele nummer naar beneden. De opgewekte en frisse insteek zoals te horen was in nummers als Ghosts en Great Disasters op “The Tall Ships” wordt op dit album bijzonder gemist. Het is allemaal te puntig en te serieus. Ik heb het album heel wat luisterbeurten gegeven, maar na elke beluistering gleden de nummers zo van me af. Er blijft niets hangen. Er zitten geweldige stukken in, maar als geheel beklijft het nergens.

En zo is het beluisteren van “Map Of The Past” als het eten van kauwgom. Als je er aan begint is het best lekker, maar na verloop van tijd zit er geen smaak meer aan.

Maarten Goossensen